Einar

Het omkleden duurde niet lang voor R. Toch duurde het even voor hij die kleedkamer uit kwam. Het kostuum had al zo voor hem klaargelegen. De kaarten die ze moesten verkopen ook. Een grote spiegel had gestaan om hem te helpen alle kreukels recht te strijken. Toch had R zich met zijn rug naar de spiegel omgekleed. Had hij op gevoel de kraag rechtgetrokken en had hij naar de deur gestaard tot hij echt niet langer in die kleedkamer kon staan.

Hij trok aan de mouwen van het pak terwijl hij de ruimte verliet. Hoewel het pak speciaal voor hem gemaakt was en hij zelf inbreng had gehad in het design, voelde het niet als hemzelf. Misschien op het podium, waar de R in zijn naam voor Romeo mocht staan. Maar hier in de gangen van de school waar hij elke dag rondliep? Het voelde niet alsof hij vandaag ineens wel moest opvallen. Alsof hij het verdiende om in meer dan zijn oude kloffie rond te lopen. Mooie dingen waren niet bedoeld voor mensen als hem.

Silvia stond al in de gang te wachten. Ze keek de andere kant op, in de jurk die haar lichaam leek te omhelzen als een goede vriendin. Toen ze de deur dicht hoorde gaan, draaide ze
zich om. R stond aan de grond genageld. Haar glimlach, de manier waarop de jurk om haar heen zwierde. De manier waarop het licht haar omhulde. Ze was gewoonweg adembenemend. De grauwe aftandse schoolgangen leken op te lichten in haar aanwezigheid, leken te worden verrijkt doordat zij zich erin begaf. Of misschien zag R de grauwe, vieze muren niet meer. Misschien zag hij alleen maar haar.

"Je- je ziet er prachtig uit," was wat hij zei toen ze eenmaal bij hem was. Natuurlijk zag ze er prachtig uit en ze had hem niet nodig om dat te vertellen. Zij had ook een spiegel gehad, zij zou zichzelf wel gezien hebben.

In de verte kwamen de docenten die hen zouden instrueren al aangelopen. Zouden ze naar een kraampje geleid worden, of moesten ze zelf door de school lopen? Zouden ze de jurk wel aan de drukke gangen bloot willen stellen? Zouden ze moeten opsplitsen?

De blik van mr Shizowitz vernauwde zich iets toen hij het duo al samen zag staan. Hoewel er al zoveel repetities waren geweest, leek hij alsnog de kriebels te krijgen van R en Silvia alleen. "Silvia, schat, je ziet er fantastisch uit. Niemand gaat nu nee tegen de kaartjes kunnen zeggen," was wat hij zei. Hij keurde R amper een blik waardig.

"Kom, dan zal ik je laten zien wat er voor vandaag bedacht is." Silvia werd bijna weggevoerd, R liep er achteraan. Hij ging ervan uit dat dat de bedoeling zou zijn. Hij kon allang niet meer geven om de houding van docenten, van anderen, van iedereen die niet naar hem zou willen kijken, die hun kaartje bij Silvia zou kopen en niet bij hem. Zich op de achtergrond houden zodat Silvia zou kunnen stralen, dat was zijn plan.

Mooie dingen waren niet gemaakt voor mensen als hem.