Elliot Finnigan

"zie je later." Had Cas gezegd. Hij leek gespannen terwijl hij weggeleid werd, en dat maakte dat de onrust binnen Elliott weer flink de kop op stak. Hij at redelijk snel voor zijn doen. Hopend verhaal te halen bij Cas.

Toen Elliott na de lunch terug kwam in een lege kamer, besloot hij buiten een toertje te wandelen.

Cas was bij de directrice geroepen...

Hij vroeg zich af wat directrice precies van Cas wilde. Toch geen preek vanwege wat er voorgevallen was gisteren?

Al leek de dame sowieso geen te hoge dunk te hebben van Cas.

Duizenden scenario's gingen door Elliots hoofd, bezorgd als hij was.
Toch was er ook een laagje frustratie. Frustratie dat Cas hem niet had willen geloven toen Elliott zijn theorie omtrent zijn energieboost uit legde.

Cas had zijn leven gered, of hij het nu wilde of niet.

Toen een plotse regenbui begon, haastte Elliott zich terug naar binnen. Hij bevroor echter in de deuropening van hun kamer bij de aanblik doe hem begroette.

Cas die zijn koffer maakte.

"Nee." Zei hij simpel. "Nee, je kan niet vertrekken. Ik laat ze je niet naar een andere kamer over plaatsen."

Of erger, in quarantaine.

Cas keek hem betrapt aan. Had hij willen weggaan zonder zelfs maar een afscheid?
Elliott fronste.

Hij stapte de kamer in en begon koppig Cas' tas terug uit te pakken. Als Cas er iets terug in wilde leggen, pakte Elliott dat er even snel terug uit.

"Je blijft gewoon hier, je hebt niets verkeerds gedaan. Ze kunnen je niet dwingen." Zei hij ietwat opstandig. Zijn kin geheven en mooi in de weg staand voor Cas zodat die niet bij zijn koffer kon.

Niet nu het net de goede kant op leek te gaan tussen hen.
Niet nu ze nog eens filmavond zouden doen en misschien vrienden werden.
En vooral niet nu Elliott misschien, heel misschien, Cas nodig had om uit te zoeken wat die verwarrende gevoelens waren die de ander in hem teweegbracht.

"We komen er samen wel uit, Cas. Jij en ik. We vinden de oplossing voor je krachten wel. Ik beloof het je." Smekend keek hij zijn kamergenoot aan. Vroeg hem met zijn ogen hier bij hem te blijven.