Elliot Finnigan

“Wat goed zeg,” antwoordde Cas op het nieuws dat Elliot vooruitgang maakte. Hij was oprecht blij, en dat deed Elliot goed. “Je doet er ook hard je best voor.”

Hij nam nog een hap van zijn eten.
“Die rusteloosheid zou moeten verdwijnen,”zei hij vervolgens. “Je doet genoeg om de energie uit je lichaam te werken.”

Elliott knikte met een glimlach. Cas zou het wel weten. Die was namelijk altijd rusteloos.
“Misschien kunnen we binnenkort nog eens Op het voorstel om samen nog eens iets leuks te doen als een film of spel avond, keek Cas op.

Iets te lang staarde hij Elliot aan. Zijn mond ging open om te antwoorden, en sloot zich weer. Elliot was bang dat hij niet meer zou willen. Cas kuchte eerst een keer voor hij uiteindelijk antwoord gaf en Elliot uit zijn leiden verloste.

“Dat zou ik leuk vinden,” wist hij te antwoorden met een kleine glimlach, en het leek oprecht. Dat was een geruststelling.
"Mooi, dan doen we dat toch?" Glimlachte hij, en nam plaats aan de tafel met zijn eigen eten. Samen namen ze de lunch.

"Wat staat er nog op jouw planning voor vandaag?" Vroeg Elliott Cas geïnteresseerd. Zou Cas zich goed genoeg voelen om te trainen?
"Cas word verwacht bij de directrice." Klonk het toen, één van de begeleiders was binnen gekomen.

Hij fronste toen hij de appel zag die bij Cas lag.
"Appels, Cas? Je weet dat je allergisch bent."
"Je bent allergisch?" Vroeg Elliott bezorgd, en hij graaide de appel weg van de jongeman. "Waarom zei je dat niet? Stel je voor dat ik je appelsap had gegeven! Of appelcake! Wat voor kamergenoot zou ik zijn?"

De begeleider glimlachte.
"Nou, Cas. Het lijkt erop dat iemand hier eindelijk vrienden aan het maken is. Wat een positieve ontwikkeling!" Prees hij de jongeman. Hij leek oprecht blij met Elliott's bezorgdheid om de andere jongeman. "Maar goed, de directrice wilt je spreken."