O53 || Cassian

“Oh, nu ja ik was nogal rusteloos. Alsof er een elektrische current onder mijn huid liep en ik moest gewoon iets doen,” was wat Elliot Cas antwoordde. Cas knikte langzaam terwijl Elliot hem de omelet toeschoof. Hij kende dat gevoel, het was immers alles dat hij kende. Altijd die energie die binnenin je stroomde, altijd maar die drang om iets te doen, om bezig te zijn, om die energie je lichaam uit te werken.

“Ik heb al een training gedaan vandaag onder begeleiding. Het ging goed en ik heb vooruitgang geboekt,” vervolgde Elliot.

Cas nam eerst een hap van zijn eten voor hij een antwoord gaf. “Wat goed zeg,” antwoordde hij op het nieuws dat Elliot vooruitgang maakte. Hij was oprecht trots op de jongeman die zo hard altijd zijn best leek te doen. “Je doet er ook hard je best voor.” Hoe was het nog maar zo kort geleden dat Elliot bijna ineengestort was tijdens de zware training? Nu was er wel te zien dat de trainingsmethode toch werkte, zelfs als Elliot daaraan getwijfeld had.

Maar die woorden sprak Cas niet hardop uit. Hij wilde niet opnieuw de discussie voeren.

Hij nam nog een hap van zijn eten. “Die rusteloosheid zou moeten verdwijnen,” zei hij. Zelfs hij merkte dat wanneer hij maar genoeg deed, de rusteloosheid soms wat minder leek te worden. Nooit helemaal weg, niet zoals hij het nu ervoer. Het was bijna een enge sensatie, om na de uitputtingsslag van de dag ervoor niet de energie in zijn aderen te voelen. “Je doet genoeg om de energie uit je lichaam te werken.”

Ook al antwoordde Cas alsof het een normaal gesprek was wat ze aan het voeren waren, een gesprek wat bij elk ontbijt (of was het alweer de lunch? De tijd was daar wel naar) gevoerd kon worden, toch kreeg hij het niet voor elkaar om zijn blik van zijn bord eten af te halen. Hij wist ook wel wat de reden was dat Elliot zich zo rusteloos gevoeld had.

“Misschien kunnen we binnenkort nog eens een film avond doen? Of een keer een spelletje spelen?” vroeg Elliot ineens. Deze woorden maakten dat Cas abrupt opkeek. Dit was niet enkel elkaar passeren in de gangen, in de badkamer, in de slaapkamer. Dit was zelfs niet enkel ontbijten. De herinnering van hun vorige film schoot door Cas’ hoofd, hoe ze daar samen op de bank gezeten hadden. Hoe hij zich bijna veilig had kunnen voelen daar.

Iets te lang staarde hij Elliot aan. Zijn mond ging open om te antwoorden, en sloot zich weer. Hij kuchte eerst een keer voor hij uiteindelijk antwoord gaf. “Dat zou ik leuk vinden,” wist hij te antwoorden met een kleine glimlach. Hij meende zijn woorden oprecht, zelfs al wist hij zelf niet wat hij moest vinden van dat feit.