Elliot Finnigan

“Ehm ja graag, dankjewel,” nam cassian zijn aanbod voor een omelet aan. “Mag het zonder spek?”

"Natuurlijk." Knikte Elliott.

Op de opmerking over vermoeidheid haalde cassian zijn schouders op.
“Ik ben pas net wakker,” antwoordde hij. “Ik zou dat rekenen als goed geslapen.”

“En jij dan? Ik heb je niet binnen horen komen of horen vertrekken.”
"Oh, nu ja ik was nogal rusteloos. Alsof er een elektrische current onder mijn huid liep en ik moest gewoon iets doen." Zegt Elliot een beetje beschaamd.

“De omelet ruikt al goed,” sprak cassian toen, en Elliott glimlachte terwijl hij de omelet op een bord schoof.
"Alsjeblieft. Bon appetit."

Toen ging hij aan de slag voor zijn eigen bord.
"Ik heb al een training gedaan vandaag onder begeleiding. Het ging goed en ik heb vooruitgang geboekt." Liet hij de ander weten. Een kleine strohalm die hij uit stak, een aanzet tot een dieper gesprek.

Maar ook ergens een geruststelling.

Hij keek naar cassian, hoe die daar aan de tafel zat. Kijkend naar zijn eten.

"Misschien kunnen we binnenkort nog eens een film avond doen ? Of een keer een spelletje spelen." Stelde hij voor. Een vriendelijke uitnodiging onder kamergenoten.

Volstrekt normaal toch?