Elliott Finnigan

“Ik spring zo denk ik nog even onder de douche.” zei Cas
Elliot wilde de kamer verlaten voor het zwemmen, maar de stem van zijn kamergenoot stopte hem.
“Elliot?” zei Cas. “Niet verdrinken hè, dat zou wel een anticlimax na vandaag zijn.”

Het deed Elliott glimlachen.
"Ik zal m'n best doen levend naar je terug te keren." Zei hij met een kleine glimlach.
Zorgen maakte Elliott zich eerder om Cas, niet om zichzelf.
"Wees zelf ook voorzichtig, oké? Je hebt een bewogen dag gehad." Drukte hij Cas op het hart.

Na een laatste bezorgde blik op Cas, besloot Elliott toch te gaan zwemmen. Hij voelde zichzelf rusteloos terwijl hij zich omkleedde. Alsof er teveel energie door zijn aderen stroomde tijdens een Sugar Rush. .

Hij was blij dat hij het water in kon, en liet zich tot de bodem zakken voor hij zich afzetten en zo snel hij kon door het water naar de andere kant van het zwembad stoof.

Om hem heen spetterde het water en maakte hij golven, maar hij dreef zichzelf vooruit. Er moest gewoon wat energie verbrand worden want zo zou hij nooit in slaap kunnen raken.
Na zo'n 12 baantjes liet Elliott zich even drijven in het midden van het zwembad.

Hij hoopte dat Cas oké was, en dat zijn rare bui van net morgen over zou zijn. Het was toch gezond om een licht wantrouwen te hebben, dat zou Cas toch ook begrijpen?

Onder het water maar weer, en nog eens heen en weer , van de ene kant naar de andere.