H3

Niall veert op als hij de drukte merkt en ziet dat hij er bijna is. Hij zat vol energie en had er zin in, hij was klaar voor zijn reis. Hij zet zijn zonnebril en hoed op zodat hij een beetje onherkenbaar is en vraagt de chauffeur te stoppen. Hij betaald de man en bedankt hem voor de fijne rit en doet zijn backpack om. Zijn rugzak hangt hij aan zijn buik en de tent bindt hij vast aan zijn backpack. Hij wandelt het laatste stukje naar het vliegveld. Het vliegveld had altijd een vibe die Niall fijn vond. De meeste mensen waren hier of verdrietig of gelukkig. Twee totaal verschillende emoties. Mensen waren blij want ze gingen op vakantie, of hun dierbare kwam terug. Het verdriet van afscheid nemen, was iets waar hij bekend mee was. Hoe vaak was hij weg gebracht door zijn ouders of broer naar hier dat ze in tranen afscheid genomen hadden. Niall schudt de gedachte van zich af, vandaag was hij blij, gelukkig en had hij goede zin. Hij ging op reis, alleen op avontuur. Doordat hij hier al zo vaak was geweest kent hij het vliegveld uit zijn duimpje en gaat naar de juiste balie om zich in te checken. Hij levert zijn grote backpack met tent in en gaat door de douane. Daar neemt hij nog een kop koffie en gaat zitten bij een raam waar hij vliegtuigen ziet komen en gaan. Hij had nog een half uur voor de gate open ging en hij had besloten dat bij de douane zijn reis begonnen was. Niall was in een andere sfeer gekomen. Hij voelde zich rustig, relaxt en niet meer opgejaagd. Natuurlijk was er altijd nog een risico dat hij fans tegen kwam of naast een fan zat maar daar maakte hij zich niet meer druk om.

Zijn tijd was begonnen en gekomen. Niall was nu het lichtpunt van zijn eigen reis. Zijn geluk en gevoel stond vanaf nu op nummer één. Hij had zich voorgenomen zijn gevoel te gaan volgen. Als het ergens niet goed voelde dan zou hij die plek skippen en door gaan. Ergens vond hij dit een enge stap. Hij was gewend zijn gevoel opzij te zetten. Als je een rotdag had, dan had je pech. Je interview, fotoshoot, meet and greet of show ging gewoon door. Je moest ervoor zorgen dat de fans een top tijd hadden. Dat had gemaakt dat zowel hij en de jongens regelmatige zichzelf voorbij liep en dat eindigde vaak in een ruzie onderling of een flinke uitbarsting. Hij moest opnieuw gaan leren waar zijn grenzen waren, hoe hij naar zichzelf moest gaan luisteren.

Niall ziet verschillende vliegtuigen opstijgen en landen. Mensen die rennend in haast waren omdat ze laat zijn. Mensen die zongebruind het vliegtuig uitkwamen, vermoeide mensen op doorreis die op zoek gingen naar de volgende gate. Het was redelijk druk en Niall genoot ervan. Hij dronk zijn koffie en begon nu een beetje echt wakker te worden. Hij keek op zijn telefoon en besloot een selfie te maken met de vliegtuigen op zijn achtergrond. Hij opende zijn Instagram en plaatste de vakantie. ‘ Een verdiende vakantie, ik ga genieten’ zet hij erbij. Daarna zet hij zijn internet uit voordat zijn telefoon weer zou volstromen met meldingen. Zo, de fans wisten dat ze nu even niets van hem hoefde te verwachten. Tevreden met zijn foto, zijn kop koffie leeg besloot Niall op het gemakje richting de gate te gaan lopen. Het was fijn dat hij nu alleen zijn kleine rugzak op zijn rug had. Van achter zijn gekleurde zonnebril glazen keek hij rond naar de mensen en glimlacht even. Hij voelde zijn telefoon trillen en pakte hem even en zag dat hij een sms’je had ontvangen van Liam en hij voelt een grote glimlach opkomen. ‘Mate geniet van je verdiende vakantie!’ staat er op zijn scherm. Liam kende hem door en door, hij had vast doorgehad dat Niall zijn internet uit zou zetten. Het deed hem goed, dat Liam dit stuurde. Hij had sinds de pauze geen contact meer gehad met de jongens. Kennelijk had iedereen even rust nodig van elkaar. Het feit dat hij dit Niall zo gunde en hem wat stuurde deed veel met Niall.
Hij was onwijs bang geweest dat hij de jongens nooit meer zou zien of spreken. Althans dat werd Niall nu pas duidelijk. Ergens had hij het echt wel kunnen weten. Tuurlijk ze hadden niet altijd dezelfde interesses en ze zouden echt niet elke dag ineens gaan bellen maar ze hadden wel vijf jaar gedeeld. Vijf van de gekste jaren die hen ooit waren overkomen en dat schepte ook een band. Hij stuurde een bedankje terug en dat hij ook moest genieten van zijn vrije tijd en stak het weg.

Bij de gate aangekomen ziet Niall dat het toch wel al behoorlijk druk is. Iets wat Niall nooit goed begreep. Het maakte niet uit hoe laat je bij de gate kwam, waarom zou je dan een half uur in de rij gaan staan? Uiteindelijk kwam je toch wel dat vliegtuig in en moest je gewoon op elkaar wachten. Niall zat dan liever in de gate dan in het vliegtuig waar hij voor zijn reis sowieso een lange tijd zou doorbrengen. Het was iets wat Niall nooit zou gaan begrijpen, bij One Direction kwamen ze juist zo laat mogelijk met als voordeel dat je gewoon in één keer kon doorwandelen. Hij ploft op een stoel neer en zet zijn rugzak weg en bekijkt even de mensen. Er was een groot deel jeugd wat logisch was als je richting Indonesië ging. Het was het walhalla voor backpacken was hem gezegd. Een groot deel van de mede passagiers zagen er ook wel uit alsof ze hetzelfde gingen doen als Niall.

Niall kijkt even licht hoofdschuddend toe hoe mensen opspringen zodra er maar enige beweging lijkt te komen bij de balie en voor hij het weet staat al een flinke rij met ongeduldige mensen bij de balie en hij grinnikt even lichtjes en richt zich nog even op het uitzicht. Hij liet het los, het was niet zijn probleem. Niall was relaxt, hij wachtte wel. Liet de andere maar zuchten en irritaties ontwikkelen terwijl je naar je vakantie toe juist relaxt moest zijn.