H1

Daar zat ik dan, de tour was afgelopen, de jongens waren naar hun eigen plek en het was tijd voor een pauze. Een lange pauze waarvan niemand wist wanneer hij af zou lopen. Niall wist dat het nodig was, de manier waarop de dingen gingen de laatste tijd zou gaan uitlopen op een fikse ruzie binnen de band. Het was logisch, al zes jaar continu op elkaars lip, steeds aan het rondreizen en geen eigen tijd. Daarnaast hield je geen enkele privacy over.Zodra Niall afspraak met een vriendin, een kennis of zelfs een collega was er gelijk sprake van een liefdesroman. De verhalen leken elke keer gekker en gekker te worden. Ergens had hij het los gelaten. Hij was bekend, verdiende zijn geld met zijn hobby Zingen. Een keerzijde ervan was dat hij en zijn familie en vrienden geen enkele privacy meer hadden. In het begin vond hij dat lastig, en nog altijd was het lastig want je wist nooit wie je kon vertrouwen. Wilde ze vrienden zijn omdat het hen verder bracht? Omdat hij zoveel geld had, je wist het niet en mensen zouden er nooit eerlijk over zijn. Maar het was nu eenmaal hoe zijn leven was geworden en hij was er ook dankbaar voor. Hij kon heel de wereld over, elke dag zingen en gitaar spelen en tot voor kort deed hij dat met vier van zijn beste vrienden. En lang ging het goed, zes jaar lang, zoals zijn moeder wel eens zei: ‘ Je schreef je in voor X Factor en kwam nooit meer terug’. Het was een gekkenhuis geweest, ze hadden de gaafste dingen mee mogen maken die geen ander meemaakt. Hij had geluk gehad dat het zo goed klikte onderling. Al kwamen daar op het eind ook wel zo zijn scheurtjes in. Een tour was lang, vermoeiend en iedereen werd moe en mistte zijn thuis. Iets wat geheel logisch was en iets waar Niall over praatte, maar de andere jongens deden dat lang niet allemaal zo makkelijk als hij deed. Regelmatig was er iemand ontploft door een heel klein dingetje. Het feit dat je dan nergens zomaar heen kon en alles in het nieuws kwam maakte het lastiger. Het maakte dat alles opgekropt raakte en niets meer uitgesproken was. En dat had ook Niall ingezien en gemaakt dat hij met de pauze instemde.

Ze zouden wel zien hoe lang het zou gaan duren. Hoe Lang iedereen nodig had zodat ze op een later moment weer samen konden komen en weer mooie herinneringen konden maken. Ze hadden het allemaal nodig om hun eigen wegen in te gaan, tijd vrij, tijd voor familie, vrienden, gezinsuitbreiding en om te relaxen. Dat laatste was iets wat hij uitgebreid genoeg ging doen. Hij was verbaast geweest toen een paar van de lads met nieuwe muziek kwamen. Hij gunde het hen van harte, hij gunde iedereen succes en de pauze op een eigen manier in te vullen. Niall had alleen verwacht dat ze daadwerkelijk eerst zouden relaxen en dan op het gemak muziek zouden gaan maken om te kijken wat te wachten stond als solo artiest.
Niall had besloten om eerst een twee of drie maanden thuis te zijn. Hij had zijn familie veel te weinig gezien en onwijs gemist. Het zou goed zijn om in het nuchtere Ierland te kunnen aarden. Gezien hij geen huis had in Ierland was hij tijdelijk bij zijn ouders weer terug ingetrokken. Iets waar vooral zijn moeder onwijs blij mee was. Het was even wennen voor Niall, hij kon niet zomaar zijn eigen ding doen, als hij weg ging moest hij op tijd terug zijn voor het eten en hij hielp mee in het huishouden. Ondanks dat het wennen was vond hij het onwijs fijn. Het zorgde dat hij weer even helemaal terug kwam in zijn normale leven. Niall was nooit naast zijn schoenen gaan lopen, hij was een nuchtere Ier. Maar van alleen wonen in wereldsteden als Londen en Los Angeles naar een dorp als Mullingar was een flinke overgang. De mensen daar kende hem al. Niet als Niall van One Direction, maar als Niall Horan, de jongen die nooit zijn school af maakte. En gek genoeg waren er genoeg mensen die hem daarmee plaagde dat hij maar putjesschepper moest worden als het zingen niets meer was. Hij hield er van. De mensen waren vriendelijk, behandelde hem net als elk ander en lieten hem met rust. De eerste weken waren er nog wel eens fans naar hem toe gekomen en die had hij dan gegeven wat ze wilden maar ook zij hadden snel door dat hij niet zó speciaal was.

Niall had onwijs genoten van het leven. Hij nam zijn familie mee uit etentjes, trakteerde zijn moeder op bloemen en nam zijn neefje mee op ontdekkingsreis. Hij kon weer nadenken over wat zijn eigen dromen waren, wat hij wilde in zijn leven. Want hoewel hij de wereld geheel had rondgereisd meerdere malen, had hij er niet veel van gezien. Dat was iets wat hij toen der tijd al jammer vond maar het ging niet anders. Dat had hem laten besluiten om op reis te gaan. Hij ging alleen en back to basic. Hij ging naar Dublin voor een reiswinkel. Daar kocht hij alles wat hij nodig had om te gaan backpacken. Hij regelde vliegtickets en stipte voor de eerste paar dagen een route uit zodat hij een beetje houvast had. Hij hoopte het los te kunnen laten en zijn gevoel te kunnen gaan volgen op de reis maar een start nu hij nog in de bewoonde wereld was, was iets wat hij wel kon waarderen. Hij had via via gehoord dat een van zijn schoolvrienden ook op reis was en liet hem weten wat hij ging doen. Ze spraken af elk hun eigen kant op te gaan, maar als het nodig af zouden ze afspreken en altijd nog samen kunnen reizen. Niall wilde graag alleen zijn, echt alleen. Kijken wat het hem opleverde en een stuk zelfkennis die hij wel kon gebruiken. Ergens was het voor hem ook een stukje studeren achtig. Het alles zelf moeten regelen, eten wat je wilde en zo goedkoop mogelijk. Op zich kon Niall altijd al zelf kiezen wat hij wilde maar gezien hij geen budget had kocht of bestelde hij soms belachelijke dingen. Toen hij daarover sprak met zijn ouders besloot hij een extra rekening te openen. Dit zou zijn reisrekening worden. Hij zocht uit hoeveel geld een gemiddelde backpacker had en zette dat erop om zichzelf uit te dagen. Hij wilde niet, dat als hij een nachtje minder fijn sliep, dat hij gelijk naar een hotel zou rijden. Hij wilde op avontuur, zichzelf uitdagen en over zijn eigen grenzen heen stappen.