Elliott Finnigan

“Het gaat wel,” mompelde Cas tegen de arts. Elliott wilde schreeuwen, want waarom liet Cas het niet gewoon toe dat hij onderzocht werd?

De dokter leek al te blij te zijn dat hij de kamer snel kon verlaten. Elliott was er niet blij mee dat de geneesheer zich er zo gemakkelijk van af maakte. Wilde hem terugroepen, maar Cas was belangrijker.

Toen waren ze weer alleen.

“Verwachten ze dat je hier snel weg kan?”vroeg Cas aan Elliott. “En weet jij wat we hier doen?”
"Ik geloof dat ik vanavond wel gewoon op onze kamer kan slapen, ik voel me prima."Stelde Elliott hem gerust. Sterker nog, hij voelde zich met de minuut beter. Hij gaat recht zitten.

"Ik heb hen gevraagd je hier te brengen."Bekent hij vervolgens aan Cas." Je hebt mijn leven gered, Cas. Ik zweer het. Ik denk dat we een nieuw aspect van je krachten hebben ontdekt. Volgens mij gaf je mij wat van je energie."

Zijn hart bonkt in zijn keel bij deze onthulling, wachtend op de reactie van Cas. Dit was iets groots, dat zou de ander toch ook beseffen?
De blonde jongeman zit als een bloemzak op de stoel. Of Cas dit wel in zich opneemt , is niet duidelijk.

Elliott maakt zich oprecht zorgen, des te helderder hij word, des te duidelijker lijkt hem dat Cas niet de goede kant op gaat.
"Jij moet naar bed." Beslist Elliot, en staat op van het bedje. "Kom op"
Hij draait het deken om zijn arm en helpt Cas overeind.

"We gaan naar onze kamer, ga je kunnen stappen?" Vraagt hij bezorgd. Misschien was een rolstoel een beter idee. Hoe gek was het dat Elliott deze nog nodig had gehad eerder die dag, en nu vol vertrouwen op z'n benen stond?