Elliott Finnigan

Traag draaide Cas zich om als reactie op Elliots stem, en niet voor het eerst was Elliott onder de indruk van de woeste schoonheid van de ander.
“Oh Elliot, hi,” zei die. “Hoe- ehm, hoe is het met je?”
Elliott glimlachte, al voelde hij zich nog steeds vermoeid.
"De doc zal zo wel de resultaten hebben. Komt wel goed, dankzij jou."
Dat leek Cas in verwarring te brengen.

"Cas, ik denk dat ik me overwerkt heb in die training. Ik was echt ver weg."
"Je ademde niet." Mompelde Cas, Elliott knikte.
"Precies, en weet niet wat je gedaan hebt, maar je blies me nieuw leven in." Fluisterde hij toen. " Ik kan het niet beschrijven. Jij redde me, Cas. Daar kan ik je niet genoeg voor bedanken."

De ander leek nog steeds uitgeput.
"Het lijkt een enorm effect op je gehad te hebben, he?" Sprak Elliott bezorgd. "kom, zet je even neer. Je ziet eruit alsof je elk moment kunt omvallen."
En dat was bijzonder voor iemand die normaal barstte van de energie. Elliott klopte op de rand van zijn bed om zijn woorden kracht bij te zetten. Probeerde uitnodigend te glimlachen in plaats van te hoopvol.

De ander nam twijfelachtig een stap dichter naar het bed.
"Hebben ze jou überhaupt onderzocht?"Vroeg Elliott bezorgd. Hij raadde zo maar even dat het antwoord nee was, want iedereen zou toch zien hoe niet oké Cas was op dit moment?

De deur ging open en de dokter kwam binnen met een klembord.
"Goed, Elliott. Je lijkt gezond buiten dat je dus in aanraking bent gekomen met Cas zijn bijzondere krachten..."
"Ik stopte met ademen na een training, ik was een minuut of zo dood. Had Cas er niet geweest was ik dood geweest." Sprak Elliott. "En nu wil ik dat jullie hem onderzoeken, want hij ziet er verre van oké uit."

De dokter leek te twijfelen, maar haalde toen een lampje tevoorschijn.
"Oké, Cas. Volg het lampje met je ogen..."Begon hij een onderzoek met veel vragen om Cas vooral niet aan te moeten raken.