O37 || Cassian

Hij had geen andere keuze dan zijn mond op die van Elliot drukken. Elke spier in zijn lichaam stond klaar om weg te springen bij het geringste teken van de energie die zijn lichaam in zou stromen. Maar elk beetje lucht, zelfs voor die ene seconde dat het zou lukken, elk beetje lucht dat Elliot in zijn lichaam zou krijgen zou zijn leven kunnen redden. Als Cas hem niet hoogstpersoonlijk zelf zou doden.

Zijn lippen op die van Elliot, de lucht die van het ene lichaam naar het andere werd geblazen. Het bekende gevoel van energie dat zijn aderen vulde bleef uit. In plaats daarvan voelde Cas zich leeg, op, toen hij zijn lippen van die van Elliot haalde. Maar Elliot bewoog langzaam, knipperde met zijn ogen. Cas kon enkel achterover leunen, tegen de tafel waaraan ze zojuist met zijn tweeën nog gezeten hadden. Alles leek hem te duizelen.

"Cas? Wat is er gebeurd?" Nog voor Cas kon antwoorden, opende de deur zich en kwamen er meerdere mensen binnen. Eindelijk, er was hulp. Elliot zou hulp krijgen.

Elliot leefde nog.

Cas was buiten adem, zijn hart klopte zo ontzettend snel. Hij trilde zo, zo hard. Voor het eerst in zijn leven leek dat pulserende gevoel in zijn aderen er even niet te zijn, schreeuwde de energie niet naar hem om eruit te mogen.

"Hij... hij ademde niet," zei Cas. Het personeel knielde neer naast Elliot, begon zijn hartslag op te nemen en andere functies te checken waar Cas geen weet van had. Hij was geen dokter immers. "Hij ademde niet."

Zijn stem klonk zo klein, zo fragiel. De woorden leken zijn mond amper te verlaten, en langere zinnen vormen voelde haast onmogelijk aan. Zijn hele lichaam trilde oncontroleerbaar en ondanks dat iedereen hier nu was en Cas wel praatte, voelde het alsof hij mijlenver van de situatie verwijderd was. Alsof hij van achter een grote glazen wand neerkeek op de mensen. Nu pas leek het besef van de situatie door te dringen, van hoe hij Elliot had aangeraakt. Van hoe hij Elliot had kunnen doden.

"Hij stortte ineen en... en ademde niet... en..." De woorden 'ik heb hem aangeraakt' wilden zijn lippen niet verlaten.