Elliott Finnigan

Elliott voelt hoe hij steeds verder wegzakt, hoe zijn lichaam naar adem snakt en zijn hart weigert te pompen.

Maar hij voelt zich zo vredig, is het echt zo erg om hier te blijven?

Hij is zich vaag bewust van een paniekerige stem, van een druk op zijn borst.
En dan...

Een paar zachte lippen op de zijne, lucht in zijn longen. Het voelt alsof er terug leven in hem geblazen word.

Hij had ooit de film tinkelbel gezien , met het gouden elfenstof dat zo mooi stroomde als ze een nieuw elfje hun vleugels voor het eerst activeerden.

Het voelde alsof datzelfde stof nu door zijn aderen stroomde en hem terug energie en leven gaf.

Terug de druk op zijn borst, maar het elfenstof bleef.

Alsof een gouden, twinkelend spoor hem terug uit de duisternis trok.

Zijn hart begint terug te pompen en vaag word hij zich bewust dat hij op iets kouds ligt.
Was hij gevallen?

Zijn ogen gaan open en hij ziet inderdaad goud dat op en neer danst, dan komt het dichter en voelt hij die zachte druk weer op zijn lippen.

Het proefde naar appel, en Elliott wilde meer. Zijn lippen zorgden voor tegendruk, nieuwsgierig om meer van de smaak te ontdekken.

De druk verdween, en zijn ogen stelden zich scherp. Het vuilwitte plafond, zijn stoel waar hij net nog op zat. De mandarijn... En Cas.

Cas,die trillend tegen de tafel zit. Die in paniek, maar ook moe lijkt.

"Cas?" Murmelt hij, nog steeds niet helemaal mee met wat er aan het gebeuren was.
"Way is er gebeurd?"

Het besef sijpelt langzaam tot hem door dat Cas zijn haren het goud moesten zijn dat hij gezien had, en dat zijn kamergenoot hem dus aangeraakt had zonder hem te doden of energie te stelen.

Integendeel, Cas had zijn leven gered.