O34 || Cassian

Het was stil in het zwembad. Enkel het geklots van water tegen de rand, enkel het gesuis van Cas’ oren als hij zijn hoofd onder water hield. Niemand die hem kwam storen, niemand die zijn rust zou afpakken daar op de bodem van het zwembad. Enkel wanneer zijn longen aanvoelden alsof ze zouden ontploffen, kwam hij even boven voor wat happen lucht. Het water voelde geborgen aan.

Niemand kwam hem zoeken, en dat had hem rust moeten geven. Hij wilde alleen zijn, nietwaar? En toch stak het ergens, dat Elliot na hun avond samen hem niet op kwam zoeken. Cas had verwacht dat de jongeman minstens goedemorgen zou zijn komen zeggen. Iets zou hebben gebazeld over samen ontbijten, om zich vervolgens te realiseren dat Cas bezig was met andere zaken, waarna de jongeman zich met gemompelde onverstaanbare woorden zou hebben teruggetrokken.

Maar hij stond er niet, en dat was oké. Echt waar. Het was beter zo.

Wie er uiteindelijk wel stond, was degene die hem kwam ophalen voor de training. Cas was gewend om vooraf niet te ontbijten en pas laat op de dag voor het eerst te eten. In het begin van zijn verblijf hier had hij nog wel eens de fout gemaakt om te ontbijten. Eten dat tijdens de training onvermijdelijk weer naar boven gekomen was, waardoor hij tegenwoordig het lege gevoel in zijn maag voor lief nam.

De training was langer dan anders en voor het eerst was het niet Cas die de keuze maakte om de machine steeds verder op te draaien. Alles in zijn lichaam deed hem zeer toen hij eindelijk terugkeerde naar de groep en naar zijn eerste mogelijkheid die dag om te eten. Het was inmiddels ver na lunchtijd.

Of het nou kwam door de reputatie die hij inmiddels had opgebouwd of door zijn huidige ‘praat-tegen-me-en-sterf’ gezichtsuitdrukking, maar niemand stoorde hem toen hij zich in de keuken op een stoel liet zakken en een appel uit de fruitmand trok en zijn tanden in het fruit zette. Twee stoelen verderop zat Elliot met een gepijnigde uitdrukking op zijn gezicht.

“Laat me raden, je hebt huiswerk gekregen?” vroeg Cas hem met zijn mond nog halfvol appel. Negen jaar isolatie deed geen wonderen voor je tafelmanieren.

Het was de nieuwe methode had hij gehoord. Zodra iemand een handeling voldoende onder de knie kreeg dat het geen levensgevaar meer was, kregen ze huiswerk mee om te oefenen. Het hielp iedereen om zijn volle potentieel te bereiken binnen een setting waarin ze comfortabel waren – al betwijfelde Cas of iedereen zo comfortabel hier was. Niet iedereen zat hier vrijwillig.

Hijzelf had geen huiswerk gekregen. Natuurlijk niet. Het stukje ‘geen levensgevaar’ was nog niet bereikt, en de kamerplanten die waren neergezet om een ‘huiselijke sfeer’ te creëren (aldus de directrice) hadden ook wel wat genade verdiend.