O26 || Cassian

Cas was degene die als eerste het glas geheven had voor een toost. Hij had niet verbaasd moeten zijn dat Elliot erop reageerde door zijn glas tegen dat van Cas te tikken. En toch reageerde alles in hem toen die hand naar hem toe kwam. Toen het geluid van glas dat tegen elkaar getikt werd zijn oren bereikte. Hij kon er niks aan doen, maar alles in hem verstrakte. Alles richtte zich op die twee handen die zo dichtbij elkaar waren.

Misschien verstevigde zijn greep om het glas te veel.

Zodra de glazen tegen elkaar waren getikt, zette Cas zijn glas op tafel. Een beweging die echt enkel bedoeld was om zijn hand op zijn been te leggen. Heus. Het was echt niet bedoeld zodat Elliot niet zou zien hoe hard zijn hand trilde. Echt niet. Hij verborg zijn hand niet onder tafel.

Maar Elliot moest het gezien hebben, dat kon niet anders. "Relax. Er zat een laag tussen," was wat Elliot zei. Hij pakte zijn bestek en nam een hap spaghetti alsof hij niet net op een paar centimeter gescheiden was geweest van een tikkende tijdbom. Alsof diezelfde tijdbom niet zijn uiterste best deed om zijn handen te laten stoppen met trillen zodat hij ook een hap kon eten, zoals nu van Cas verwacht werd.

"Het, ehm, het is een tijd geleden sinds ik, ehm, sinds ik rondom anderen ben geweest," mompelde Cas. Hij streek met zijn hand door zijn haren. Het gaf hem iets te doen. Misschien pakte hij daarna zijn bestek in een net iets te stevige greep vast. Alles om die verdomde handen gewoon te laten meewerken.

"Gelukkig is het eten hier tenminste goed," zei Elliot met een knipoog. Gemakkelijk, gewoon alsof ze twee vrienden waren die samen naar een nieuw restaurant waren gegaan, in plaats van twee freaks die hun best deden om niemand te doden.

"Hoe denk je dat ik het hier al negen jaar uithoud?" was wat hij als reactie grapte. Om zich meteen erna te realiseren dat hij een total moodkiller was en de open sfeer die Elliot had willen maken compleet verpest was. Way to go Cas.

"Dus, ehm." Cas had geen aanvullingen en om dat te verbergen nam hij snel een slok water. Om zich meteen erna te verslikken en in een hoestbui te belanden. Om zichzelf maar te herhalen: way to go Cas.

"Hey, wat voor films kijk je eigenlijk?" De vraag was zo abrupt dat Cas de eerste paar seconden alleen maar naar Elliot kon staren terwijl zijn hersenen probeerden te verwerken hoe ze hier terecht gekomen waren.

"Nou, ehm, ik kijk eigenlijk weinig films. Dat duurt me meestal te lang. Ik ben meestal meer bezig met sporten. Jij?" Zelfs voor het eten stilzitten was vaak al een uitdaging. Slapen ene stilliggen ging enkel als hij zichzelf compleet uitgeput had. Met alle overtollige energie van de trainingssessies in zijn lichaam klonk twee uur stilzitten en naar een scherm kijken Cas bijna als een marteling in de oren. Zelfs nu zat hij nog te tikken met zijn voet, met zijn vingers.

Maar dat maakte niet dat hij niet van Elliot wilde horen wat hij graag deed en keek. Misschien was hijzelf nog wel het meest verbaasd dat zijn korte 'jij?' een oprechte vraag was en niet een uit geveinste interesse.