Elliot Finnigan

Elliot besloot dat hij Coen een stuk minder aardig vond. Cassian kon er toch niets aan doen dat zijn familie niet naar hem omkeek? Uiteraard speelde Cas zijn angst vast ook mee in het niet uitnodigen van zijn ouders, maar dat liet Elliot terzijde.

Tot zijn grote verbazing kreeg de pudding aankondiging Cas aan het lachen, en holy shit, dat zou niet zo'n effect op hem moeten hebben.

Maar Cas was zo knap als hij wat geluk toonde, dat Elliot's hart een sprongetje maakte.

"Hoe kan ik nee zeggen tegen zo'n aanbod?" zei Cas. Hij ging op de stoel tegenover Elliot zitten. Zijn bord was wat anders gevuld dan die van Elliot, als in dat het beduidend minder was. Hij vroeg er niet naar, Cas zou er vast een uitleg aan kunnen geven, maar of hij dat aangenaam zou vinden was iets anders.

Elliot wilde de nieuwe vrede niet verstoren.

Cas hief zijn glas: "Proost dan maar."
Elliot hield zijn blikje cola omhoog:" proost dan maar."
Even tikten ze de glazen voorzichtig tegen elkaar, en Elliott 's hart brak bij de opluchting die daarna duidelijk was op Cassians gezicht.

"Relax. Er zat een laag tussen." Glimlachte hij, alvorens een hap spaghetti te nemen. Het smaakte verrukkelijk, precies wat hij nodig had. De cola deed hem wat wakkerder voelen.
"Gelukkig is het eten hier tenminste goed."Knipoogde hij naar Cas. Hij wilde een aangename, open sfeer creëren, nu het ijs eenmaal gebroken was.

Het was duidelijk dat Cas wel een safe space kon gebruiken, en aangezien niemand die aan hem leek te willen geven, zou Elliot dat doen. Nu hij eenmaal gezien had hoe onder doe harde laag een angstige jongen zat, kon hij zijn ogen er niet voor sluiten

Cas was niet slecht, hij had gewoon iemand nodig die hem zou steunen in plaats van gillend weg te rennen.

"Hey, wat voor films kijk je eigenlijk?"