Elliot Finnigan

Elliot verwachtte ergens dat Cas zijn muren zou optrekken, maar de jongen verraste hem.
“Misschien kunnen we dat doen,” zei hij namelijk. Hij stak zijn hand op, zoals je zou doen als je iemand op een afstandje begroet. Hand uitsteken ging natuurlijk niet.
“Hoi, ik ben Cas, je kamergenoot.”

Elliot kon een lach niet onderdrukken en zwaaide terug.
"Nou, aangenaam Cas. Ik ben Eliott, en dit is hoe ik er zonder mijn gave uit zie."Antwoordde hij met een kleine glimlach. Het was te absurd voor woorden, dit, maar op één of andere manier hielp het om het ijs te breken.

Toen kwamen ze binnen met het eten. Het was spaghetti bolognese, met als toetje chocolade pudding.
"Gaat het een beetje, Elliott?" Werd er gevraagd. Naar Cas werd er niet gekeken.
"Ja, prima. We houden ons koest." Antwoordde Elliot. Expres die 'we', zodat ze Cas moesten erkennen.

"Nou, dan wens ik jullie smakelijk eten. Ik heb ook wat frisdrank mee, wat snelle suikers voor energie." Weer die zorgen om Elliot
"Bedankt."
Zodra de trainer de kamer uit was, zuchtte Elliott.
"Gaat het, lukt het? Alsof ik de enige ben die hieronder geleden heeft. Het zal vast voor jou ook niet makkelijk geweest zijn."

Het was lauw, wat verontschuldigen betrof, maar Elliott was blij dat Cas en hij eindelijk een doorbraak hadden gehad. Veel zin om zich voor die paar stappen de rolstoel in te slepen had hij niet, dus zette hij zelf de paar stappen naar het tafeltje aan het raam en liet zich op de stoel neer zakken.

De spaghetti rook goed, en de cola die ze er bij hadden gebracht zou zeker smaken.
"Nou, kom je mee eten?" Nodigde hij Cas met een glimlach uit. Er was voor hem ook een bord, en ze konden toch wel samen aan het tafeltje zitten?
" Er is chocolade pudding." Zei Elliot in een sing song voice, alsof hij Cas daarmee kon verleiden