Cas vouwde de foto dubbel en stopte hem weer terug in de envelop. Deze werd in zijn zak opgeborgen.
“Laten we maar naar de kamer gaan voor het eten koud is,” zei hij slechts.
Het was stil terwijl hij de rolstoel door de gang duwde, op het gekraak van het frame na. Elliott wist niet hoe de stilte te breken.

Pas toen Cas de deur van hun kamer geopend had en Elliot naar binnen duwde, brak Cas de stilte.

“Ik had ze al gezegd dat dit zou gebeuren.” Het was een abrupte zin zonder enige vorm van inleiding. “Ik had het ze gezegd en ze wilden niet luisteren. Ze wilden niet luisteren, verdomme.”

Hij liet zich op zijn bed neerzakken en zag er zo moedeloos uit. Elliott hees zich naast hem op bed. Voorzichtig een hand op de schouder van de jongeman plaatsend. Niet wetende hoe die zou reageren.

"Je hebt ze gewaarschuwd." Knikte hij troostend."Meer kon je niet doen. Het was aan hen om te beslissen of ze ze iets mee zouden doen of niet, en wat gebeurd is, is gebeurd."

Hij keek Cas aan.
"Kijk, we zijn op verkeerde voet begonnen, maar misschien kunnen we er een schone lei beginnen nu? Zand erover?"

Een nieuw begin
Een schone lei
Een peace offering


Hoopvol hield hij zijn hand uit, maar bedacht zich toen natuurlijk weer de krachten van Cas.
"Sorry, je wilt natuurlijk geen huid aanraken. Right." Mompelt hij. "Aanbod blijft geldig though."

Hij gunde Cas een vriend waar hij op kon bouwen.
Gunde zichzelf ook zo'n vriendschap.
Ze hoefden niet langer alleen te zijn. Geen van beiden.

Hun eigen familie had hen verlaten, maar misschien konden ze hun eigen, nieuwe familie kiezen.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen