Elliot Finnigan

Cassian kwam niet terug naar hun kamer die avond. En de twee avonden erna ook niet.
Elliot nam de tijd om uit te rusten, maar verveelde zich enorm. Ook had hij veel tijd om na te denken over hoe hij Cas moest aanpakken nu ze elkaars gave kenden.

Ergens voelde hij zich nu wel schuldig, want met een gave als die van Cas, die hij dan ook nog niet onder controle had, was het niet verwonderlijk dat hij een duidelijke afstand wilde bewaren.

Daarbij, als Cas energie kon slurpen, kon hij die dan ook aanvoelen?
Kon hij voelen wanneer Elliot zijn gave gebruikte?
Allemaal interessante vragen.

Op de derde dag werd Elliot dan toch, tot zijn grote geluk, gehaald voor een training. Om terug wat op gang te komen. Zijn conditie op peil te houden.

Zodra hij de sportzaal binnen gereden werd (want ja, Ze stonden er nog steeds op dat hij in een rolstoel verplaatst werd. Niet te veel energie verbruikte.) Zag hij meteen de ineengedoken figuur in de hoek.

Cassian.

De instructeur zijn blik verhardde, maar Elliot deed het teken dat hij moest zwijgen, waarna hij overeind kwam uit de rolstoel.
"Dus hier zit je verstopt." Glimlachte hij, om de aandacht van Cas te trekken.

"Ik vroeg me al af waar ze je hadden verstopt. Hopelijk heb je hier niet drie nachten moeten slapen?" Hij stapte naar hem toe, al voelden zijn benen na tien stappen al als lood aan.

Elliot was zeker dat zijn hoofd rood aan liep.
Cassian zijn kracht had hem behoorlijk te pakken gehad.

Hij nam uiteindelijk plaats naast Cas, zag dat de jongeman naar een foto keek.
"Je familie?" Vroeg Elliot hem zacht."je mist hen vast."

Een toenadering, een teken dat hij niet bang was, dat hij Cas niet op gaf.
Dat het oke was om soms eens kwetsbaar te zijn en niet alles onder controle te hebben.