Elliot Finnigan

Elliot lette amper op de woorden van de directrice, haar reassurances dat het niet nogmaals zou gebeuren. Haar volharding dat Cassian zijn gave bijzonder was en interessant, maar dat ze er zeker ook de gevaren van inzagen.

Zijn blik was gefocust op Cassian, die plant na plant van het leven beroofde en daardoor elektrische schokken kreeg.

Hij moest nu haast kapot gaan van de pijn , Elliot herkende de machine waarmee ze werkten.

"Moeten we hem niet stoppen?" Onderbrak hij de directrice, misschien net iets korter dan beleefd was.

"Oh, hij weet weer van geen stoppen. Neemt het zichzelf kwalijk natuurlijk." Zei ze , half verontschuldigend. Haar hand wuifde nonchalant naar het glas waarachter ze verscholen zaten. Zij konden alles zien, de mensen in de zaal zagen hen echter niet.

Elliot fronste en duwde zijn rolstoel moeizaam de kamer uit, de gang door, en de trainingszaal in.
"Cas, stop, je maakt jezelf nog kapot man."Zei hij streng. Vermoeid leunde hij achteruit in zijn rolstoel, nog niet helemaal op krachten.

"Zo'n schock. Das niet gezond." Ademde hij."je bezorgt jezelf nog orgaanfalen."
De directrice kwam binnen gelopen nu.
"Misschien is het best als jij nog even rust neemt , Elliot. Cas, ik denk dat ook jij genoeg getraind hebt voor vandaag."

Ze greep resoluut de handvaten van zijn rolstoel en reed hem de zaal weer uit, richting zijn eigen kamer.
Onderweg bedacht Elliot hoe vreselijk alleen Cas zich moest voelen.

Zijn gave was niets met lucht, maar leek meer iets met levens kracht te zijn. Het moest als een vloek voelen, geen echt contact te hebben met andere mensen. Nooit een knuffel of een troostende aanraking.

"Als je wilt kunnen we ervoor zorgen dat Cas in een andere kamer komt." Stelde de roodharige vrouw voor, Elliot effectief uit zijn overpeinzingen halend.

Elliot schudde zijn hoofd.

"Nee, ik denk dat ik hem beter begrijp nu."Zei Elliot vastberaden. "Ik ben bereid het nog een kans te geven. "

Wel Cassian, meet someone who won't give you up so easily.