O12 || Cassian

De dagen die volgden gingen niet van harte voorbij. Tussen Elliot en Cas werden geen woorden gewisseld. Waar hij een poging gedaan had om vriendelijk te doen tegen de andere groepsgenoten, werd hij dag na dag geconfronteerd met de verhalen over alle trainingen die lukten, alle stappen die iedereen zette in het beheersen van hun gave. Het maakte de toch al prikkelbare Cas nog prikkelbaarder, zeker wanneer het hem dag na dag niet lukte. Elke training kwam hij geprikkelder terug, elke keer leek de energie nog harder door zijn lichaam te stoten. Het duurde dan ook niet lang voor niet alleen Elliot de jongeman leek te ontwijken, maar niemand meer het gezelschap van Cas opzocht. Soms had hij het idee dat gefluister stopte als hij de ruimte in stapte. Dat maakte zijn humeur niet veel beter.

Hij was meestal in de sportzaal te vinden waar hij zich uitleefde op de boksbal tot zijn spieren protesteerden en hij zeker wist dat hij meteen zou slapen op het moment dat zijn hoofd het kussen zou raken. En wanneer hij weer eens Elliots schoenen in het midden van de kamer zag liggen midden in het looppad, kon hij niet anders dan zich inbeelden dat Elliot wilde dat hij zou struikelen.

Hij had net een zware training achter de rug en de energie leek door zijn lichaam te lopen, te pulseren haast, toen hij de cafetaria in liep om eerst wat te eten. Hoewel sporten met een volle maag niet het beste plan was, had hij de gehele dag nog niet gegeten en was hij er vrij zeker van dat hij onderuit zou gaan als hij niet wat zou eten.

“Ik zweer het je, hij doet het er gewoon om.” De woorden van Elliot leken haast bedoeld om Cas’ oren te bereiken. Hij wist wel zeker over wie zijn kamergenoot het had. “Die gast leeft om me te irriteren.”

Want dat was niet wat Elliot constant probeerde?

Cas wilde niet weten wat het was dat zijn achterhoofd raakte, en als Elliot niet was gaan praten, was hij doorgelopen zonder te reageren. Maar Elliot praatte wel (“niet cool man”) en het was alsof er iets… alsof er iets knapte bij Cas. Wie dacht die gast wel niet dat hij was? Cas had hem niet nodig.

“Ik heb jou heus niet nodig om het voor me op te nemen,” was wat hij naar Elliot smeet. “Niet zoals jouw vriendjes het vuile werk voor je doen.” Was het niet voor Elliot die nu opstond en in zijn weg ging staan, dan was Cas weggestormd. Het was niet enkel energie die door hem stroomde. Het was boze energie, geladen energie die er nu uit knalde.

“Wat is toch exact jouw probleem man? Waarom haat je alles en iedereen?”

Haast ongemerkt maakte Cas zich groter in zijn lichaam, stapte hij dichter op Elliot. Zelfs het kijken naar Elliot voelde… verkeerd aan. Elliot stond in zijn weg. Elliot wilde hem alleen maar irriteren. Elliot was hier om zijn leven zuur te maken.

Als de leiding gehaast in de portofoon om versterking begon te vragen, had Cas dat niet door.

“Kom op, wat heeft jou zo zuur gemaakt. Heeft je vriendinnetje je net gedumpt en kijk je daardoor steeds alsof er een poepluier onder je neus word gehouden? Je bent echt de slechtste kamergenoot ooit, en ik probeer alleen maar vriendelijk te zijn tegen je.”

Nog een stap dichterbij, tot ze bijna neus aan neus stonden. Cas liet een korte, harde lach ontsnappen. “Vriendelijk? What the fuck noem je vriendelijk? Zoals je je gedraagt met al je aanhang om je heen? Zoals je hier zo schijnheilig zit te doen alsof je me in bescherming moet nemen en tegelijk zit te bedenken hoe je me het beste van slaap kan houden? Well, newsflash asshole-” Als hij Elliot een duw tegen de borstkas gaf om hem naar achter te dwingen, had hij daar zelf niet bewust voor gekozen. Hij stapte weer naar voren, gaf nogmaals een duw tegen Elliots borstkas. “Ik heb jou en dat schijnheilige gedoe niet nodig. De rest ziet het misschien niet, maar ik heb je wel door.”

Het had nog een duw moeten worden zoals die ervoor. Bedoeld om Elliot uit zijn pad te zetten, om hem letterlijk weg te zetten. Maar Elliots shirt was wat verschoven en toen zijn handen voor de derde keer contact met Elliots borstkas maakten, was het niet enkel het shirt dat Cas raakte, maar Elliots blote huid.

De plotselinge energie die zijn lichaam binnen leek te stromen, maakte dat Cas letterlijk achteruit sprong terwijl Elliot ineen stortte. Vanuit een van de deuren stormden mensen volledig in pak naar binnen die Cas vastgrepen bij de armen. Hij zag nog net hoe een aantal neerknielden bij Elliot, voor er een naald in zijn nek werd geduwd.