OO4 || Cassian

Er stonden twee kasten in de ruimte, voor beide bewoners één. Een korte inspectie van de kasten vertelde Cas dat zijn spullen nog niet overgeplaatst waren. Niet dat hij veel bezat, maar de brieven en foto’s van thuis waren hem dierbaar. Was het nog een thuis na negen jaar?

Ook zijn kleding was nog niet overgeplaatst, en daarmee zijn hoop op een vest of trui ook niet. Hij stond net in de tweede kast te rommelen, toen hij een bekende stem achter zich hoorde.

“Goedemiddag Cassian,” zei de directrice.

“Cas,” verbeterde Cas haar automatisch. Zelfs na al die jaren weigerde ze zijn naam te gebruiken. “Eindelijk iemand die de fout recht komt zetten. Danira, dit kan toch nie-” De vrouw wierp hem een strenge blik toe, wat ze altijd deed wanneer Cas haar voornaam gebruikte. Iets wat Cas enkel deed wanneer zij hem verkeerd aansprak. “Miss Fierro.”

Maar de manier waarop ‘de nieuwe kamergenoot’ werd voorgesteld vertelde Cas wel dat de directrice niet gekomen was om een fout recht te zitten, maar dat ze echt wilden dat Cas de kamer zou gaan delen met deze Elliot Whatshisname.

“Hij is net gearriveerd, dus wees een beetje aardig voor hem, ok?” De waarschuwing was al te duidelijk te horen. Ze kenden hem hier op het instituut en hoewel Cas geen eerdere kamergenoten had gehad, kenden ze zijn buien. Of was het eerder een waarschuwing hem geen kwaad te doen?

“Rustig maar, ik eet hem vannacht echt niet op,” was Cas’ antwoord. Al rollend met zijn ogen draaide hij zich nu pas om naar de directrice en de jongen die zeer ongemakkelijk naast hem stond.

“Hi.” Zelfs die ene blik die Cas op deze Elliot wierp, zelfs dat ene woordje van Elliot, leken al niet goed. Er klopte iets niet, maar Cas kon er niet de vinger op leggen wat. Een onderbuikgevoel, want echt gevaarlijk zag de jongen er niet uit.

Maar eerlijk, hier kon je niks zeggen over wat een ander wel of niet kon. Iedereen in deze groep zat hier voor een of andere gave. Cas was in elk geval van plan niemand te vertellen wat de zijne was. Dat ging niemand iets aan.

“Hoi, nou welkom dan,” zei hij niet al te van harte. “Welk bed neem je?” Was het niet heel gastvrij dat hij Elliot liet kiezen of hij boven of beneden sliep?