137// Silvia Carter

R knikte.
“Picknick dus,” bevestigde hij. Samen liepen ze terug naar Silvia’s huis om de boodschappen af te leveren en een tas in te pakken met wat ze voor de picknick nodig hadden. Jamie en haar moeder waren nergens te bekennen.

R had in zijn auto nog een deken liggen die ze konden gebruiken om op te zitten, en dat ging ook in de rugzak. En toen begonnen ze te wandelen. Tijdens het wandelen verstrengelden hun vingers haast automatisch.

R leek de weg te leiden en voerde Silvia met zich mee. Ze kon niet ontkennen dat ze benieuwd was naar waar hij haar heen bracht. Tot ze in de buurt kwamen waar Silvia's moeder altijd tegen was geweest.

Het park waar ze naartoe liepen, was een park dat een slechte naam had. Waar veel daklozen rondhingen, waar drugs gedeald werd. Het was een park waar Silvia voor gewaarschuwd was.
blijf er weg, het is niet veilig.

Maar R liep verder, en dus Silvia ook.
Erg lang liepen ze niet op het pad voor R het pad verliet en Silvia tussen de bomen door voerde, een jaagpadje in. Ergens in Silvia kwamen de zorgen op, dit leek verdacht veel op een horror film.

Maar ze vertrouwde R, hij was haar geliefde. Hij zou haar niets aandoen.
Na even liep het paadje naar boven, en Silvia was dankbaar voor de sterke R die haar hielp.
Ze hielden halt bij een grote boom die net op de rand van een heuvel stond. De wortels staken uit en onder de stam zat een grote kuil. Het was groot genoeg dat iemand eronder had kunnen liggen.

R liet Silvia’s hand los en raakte voorzichtig, bijna teder, de stam aan. Er begon iets te dagen bij Silvia. R had een connectie met deze plek, en hij wilde hem haar laten zien.
“Ik ben hier al een tijdje niet geweest,” zei hij zacht. “En toch is het alsof er niks veranderd is.”

Het besef drong binnen bij Silvia, en een steek drong door haar hart.
Ooit was dit R zijn enige toevluchtsoord geweest.
Voor ze er echter iets van kon zeggen, ging R verder. Hij lachte zacht.

“Al is er een hoop veranderd natuurlijk.”
Hij keek naar haar, en in zijn ogen was een smeekbede te lezen. Een smeekbede om acceptatie, om niet gillend weg te rennen voor zijn verleden, want hij was beter nu.

Dat deed Silvia glimlachen, en ze sloeg haar armen om zijn heupen.
"Dat is er zeker. Je hebt je een weg naar boven gevochten, R, en ik ben trots op je."Verzekerde ze hem. "Zelfs als de wereld je niet ziet, ik zie je, ik hoor je. En ik ben verdomde trots op je."

Ze drukte een kus op zijn lippen en knuffelde hem nog eens extra.
"Wil je hier picknicken?" Stelde ze voor."een nieuwe herinnering toevoegen aan deze plek?"
Het zou symbolisch zijn. De plek die ooit zijn enige toevluchtsoord was in wat zeer donkere dagen moesten zijn geweest, zou nu een plek zijn waar hij ontspannen met zijn geliefde zat.

Symboliek en ironie lagen dicht bij elkaar.