4-Liam

De jongen had warme handen, en nu pas merkte Liam hoe koud hij het had. Hij was echt aan het rillen in zijn shirt. Wat zou het fijn zijn om zich in die warmte te nestelen.

“Hey,” zegt de jongen zacht.“ik weet dat nu eng lijkt en dat je van slag bent. Maar je bent in goede handen. Probeer te kalmeren, dan zal het ijs ook stoppen”
"Kan niet." Brengt hij uit. "Het ijs... Het blijft komen... Weet niet hoe ik het moet stoppen."

Zijn ademhaling vliegt in wolkjes voor zich uit. Kleine mistbankjes over een wereld van ijs.
Een wereld die hij had gemaakt.
Hulpeloos kijkt hij de jongen aan, in zijn ogen ziet hij iets bijzonders, alsof er een vlam brand achter zijn pupillen.

"Liam, je bent in goede handen."
Een dame die hij nog niet kent komt binnen en Liam drukt zich verder in zijn hoek.
"Blijf daar, ik kan het niet beheersen."Waarschuwt hij haar, een hand uitgestoken. Sneeuwvlokjes dwarrelen in een stroom richting de dame.
"Nee, nee, nee." Hij trekt zijn handen terug en slikt hevig.

Hij kijkt de jongen aan, want hij lijkt tenminste ook krachten te hebben.
"Help me." Smeekt hij."ik wil geen freak zijn."
Doordat de jongen dichtbij blijft, voelt hij zich toch langzaamaan iets rustiger worden.

Zijn ademhaling gaat nog steeds gejaagd maar langzaam aan verdiept en vertraagd die zich. De warme hand van de jongen is als een anker dat hem naar het hier en nu terugbrengt.

Het oogcontact blijft
Tot Liam kalmeert.
Tot hij van ontlading begint te huilen.