126 || Einar Harding

De klusjeslijst nam niet alleen Silvia’s tijd in beslag, en al snel waren Janie en mevrouw Carter vertrokken om de was op te vouwen. Het maakte dat Silvia en R weer met zijn tweeën waren, R nog steeds zittend op de bank. De koffie had hij inmiddels opzij gezet zodat die eerst wat kon afkoelen.

Silvia kwam naast hem op de bank zitten en pakte zijn hand vast. “Ik kan nog steeds niet geloven dat jij en ik een koppel zijn,” zei ze. Het voelde nog steeds wat surreëel aan dat hij degene was die die glimlach veroorzaakte, en niet Damian of iemand die veel meer op prince charming leek. Maar het was toch R die hier op de bank zat met Silvia, die Silvia’s hand vasthield en die niet anders kon dan terugglimlachen naar haar.

“Like, ik kan je kussen wanneer ik wil nu!” was wat ze zei, om daarna snel door te praten. “Uhm, tenzij jij er natuurlijk anders over denkt? Ik bedoel, als je mensen hebt waarvan je niet wilt dat ze het weten dat we samen zijn of als je liever niet openbare uiting van affectie hebt dan moet je me dat gewoon zeggen natuurlijk. Een relatie draait om communicatie en ik wil dat we ons allebei goed voelen en...”

Silvia begon te ratelen, zoals ze vaker deed wanneer ze iets eruit geflapt had en er zeker van wilde zijn dat de boodschap op de juiste manier overkwam. Het gaf R ergens een warm gevoel vanbinnen hoe goed hij Silvia kon lezen en hoe goed hij haar maniertjes kende. Soms had hij het gevoel dat hij haar beter kende dan hij zichzelf kende – en soms had hij zo’n plaat voor de kop, zoals over haar gevoelens. Maar op dit moment wist hij zeker wat ze bedoelde, en wist hij ook dat het niet makkelijk was om haar met woorden te onderbreken.

Daarom drukte hij als antwoord kort zijn lippen op de hare (want, zoals Silvia al gezegd had: hij kon haar kussen wanneer hij wilde nu). Het had zeker het gewenste effect om haar stil te krijgen. Hij glimlachte.

“Enkel als ik jou ook kan kussen wanneer ik wil,” antwoordde hij. Hij kon het niet laten nog een kusje op haar lippen te drukken.

“Maar ik weet niet hoe comfortabel ik in het openbaar ben,” gaf hij vervolgens eerlijk toe. Want, zoals Silvia al zei, het draaide om communiceren. En hoewel R al jaren net niet alles communiceerde, wist hij ook dat hij daar wel zijn best voor moest gaan doen. Net niet benoemen wat je bedoelde werkte niet als hij hun relatie (het bleef een raar idee dat hij het nu zo mocht noemen) een kans wilde geven.

“Ik weet dat ik er niet om moet geven wat anderen ervan denken, en dat doe ik ook niet, maar ergens toch ook weer wel. En na al die jaren niet opvallen, niet willen opvallen, weet ik niet of ik alle blikken en gefluister er veroordeling erbij kan hebben. En ik weet ook wel dat ze anders wel iets anders bedenken over me want dat doen ze altijd, maar ik weet niet of ik op dit moment hun veroordeling over ons- over iets dat zo goed voelt erbij kan hebben. Het is niet dat ik me schaam voor ons, absoluut niet, en het is ook niet dat ze het niet mogen weten. Ik zou het van de daken willen schreeuwen. En misschien als we in het openbaar zijn maakt het me geen ene fuck uit hoeveel affectie we uiten, maar misschien ook wel, en dat kan ik nu nog niet zeggen.” Ditmaal was hij degene die begonnen was te ratelen.