123// Silvia Carter

R was lief met Janie, betrok haar echt. Silvia vond het heerlijk om dit te zien.
“Goedemorgen,” beantwoordde R haar moeder “Bedankt voor het aanbod, maar ik ben al voorzien.”
Hij knikte naar de kop koffie die Silvia hem eerder gegeven had en die hij bij de Janie-aanval net op het stenen muurtje had weten te zetten.

Hij glimlachte naar haar.
“de laatste outfit die binnen gekomen is, is prachtig geworden.”
Mevrouw Carter glimlachte breed.
"Oh wat fijn, past hij goed? Kun je er voldoende in bewegen?" Vroeg ze geïnteresseerd.
"De repetities leken toch goed te gaan, dus ik denk dat dat wel goed zit?" Zei Silvia vragend, kijkend naar R.

Janie wriemelde zich los van R en ging bij de konijnen achter in de tuin kijken, alweer afgeleid door iets nieuws nu de aandacht niet meer op haar gericht was.
"Hebben jullie een fijne avond gehad gister?" Glimlachte Silvia's moeder, en dat gaf Silvia opening.

"Oh mam, het was fantastisch. Ik was zo nerveus voor het optreden, maar het ging zo goed. "
Silvia had een brede glimlach als ze eraan terug dacht.
"R kom kijken naar de konijntjes, je mag ze wortel geven." Janie trok R van hen weg en mevrouw Carter kwam dichter bij Silvia staan.

"Jullie hebben het toch niet te fijn gehad he?"Vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw. Silvia werd eerst rood, maar moest daarna lachen.
"Mam, hij was zo dronken. Hij sliep voor hij het kussen raakte. Ik wilde gewoon niet dat hij zou stikken in zijn slaap. Er is niets gebeurd. "

Buiten dat ze verkering hadden dan. Maar dat was een verhaal voor een andere keer. Samen met R en haar vader. Dit was niet het moment.