121// Silvia Carter

“Ik…” begon hij langzaam, bedachtzaam. “Ik zou het willen proberen, wij samen, als jij dat ook wil.”
Silvia's glimlach kon niet breder zijn dan op dit moment. God, ze zouden echt samen zijn! Als in, een stelletje!
"Ja, ik wil het zeker proberen, al een tijdje, als ik eerlijk moet zijn." Bekende ze. Nu ze er eindelijk over konden praten, kon Silvia haar geluk niet op. "maar jij leek de hints niet te snappen."

Nu vond ze het ergens wel grappig dat hij de hints niet gesnapt had, maar het was zo frustrerend geweest om hem elke keer de verkeerde conclusies te zien trekken.

“En wie vertellen? Wie wil je het vertellen? Wil je het iemand vertellen of wil je het voorlopig nog stilhouden?” vroeg hij haar. Hij legde de keuze weer bij haar, probeerde zo respectvol te zijn naar haar toe, en nam de verkeerde conclusies.

Zij was goudeerlijk naar hem toe. Ze nam zijn handen vast en draaide cirkeltjes met haar duimen.
"Ik wil het eerst mijn ouders en Janie vertellen, daarna kunnen we het iedereen vertellen die je maar wilt." Beloofde ze hem."van mij mag iedereen het weten."

Toen ging ze op haar tippen staan en boog zich naar hem toe om hem te kussen.
"R!!!" Een klein lichaam met een rotvaart beukte Silvia opzij om zich als een koala om R heen te klemmen.
Janie gierde het uit toen R ervoor zorgde dat ze niet zou vallen.

"Was jij ook op dat feestje van Silvia gister?"Wilde ze weten. "En heb je meester Do nog gesproken?"
Silvia bekeek het tweetal glimlachend en toen kwam haar moeder buiten

"Hallo Einar. Ik wist niet dat je met Sil afgesproken had." Glimlachte ze. "Wil je toevallig iets drinken?"
Als ze de kleren van haar man al herkende, dan liet ze dat niet merken.
"Eet je nog een hapje mee? We waren net een het ontbijten. "