109// Silvia Carter

Silvia hoorde een klap en niet veel later een brul. Haar hart begon wild te kloppen, wat was R daar aan het doen? Ze probeerde zichzelf te overtuigen dat het haar niet moest uitmaken, dat hij net haar hart gebroken had en dat ze alle reden had om hem gewoon lekker te laten voor wat het was.

Maar ze kon het niet. Meteen zag ze hem weer voor zich, zo dronken op de rand van het dak. Nog een Brul en een bots, en Silvia haastte zich terug, voor R nog iets dom zou doen als zichzelf van het dak gooien.
Een beetje buiten adem kwam ze aan de bovenkant van de trap terug aan. Net op tijd om R te horen razen.

“Als je eens fucking wist hoeveel moeite het kostte om die kus te verbreken. Als je eens wist hoe fucking graag ik je wilde kussen. Hoeveel fucking moeite ik doe om uit de buurt te blijven. VERDOMME!”

Silvia knipperde op deze woorden, die zo het tegenovergestelde waren van wat hij haar net had proberen zeggen, toen hij haar hart had gebroken. De jongen zat ook vol verassingen niet? Dan dacht je dat je zijn oprechte gevoelens zag, en nog bleek het een facade te zijn.

Toen hij even op adem kwam, zag ze hoe geschaafd R's vuisten waren. Vlak voor hij nogmaals de muur te lijf ging. Maar de klappen verloren hun kracht, tot R enkel tegen de muur geleund stond, zijn voorhoofd tegen de koude stenen geduwd.

“Hoe kan ik ooit duidelijk maken dat je mijn fucking hart gestolen hebt vanaf de eerste dag dat ik je ontmoet hebt,” fluisterde hij tegen de stenen. De stenen gaven geen antwoord, en Silvia twijfelde of ze hem moest laten weten dat ze deze woorden, deze ongeloofelijke kwetsbaarheid, gezien en gehoord had.

“Hoe kan ik ooit duidelijk maken dat mijn afstand voor jouw welzijn is, dat elke dag als enkel vrienden een dolk is die een stukje dieper in mijn hart gestoken wordt? Dat ik zeker niet enkel vriendschap voel?”

"Probeer praten, dat helpt meestal." Verbrak ze zijn bubbel van zelfmedelijden, ze stapte het licht in en leunde tegen de muur naast hem.
"waarom zei je dát daarnet niet? Toen ik mijn hart bloot legde?" Ze sprak zachtjes tegen hem terwijl ze zijn handen nam om de schade te inspecteren. " Die woorden, die je net zei. Dát had geholpen, heeft geholpen, om je te begrijpen."

Ze bekeek zijn handen, voelde de schaafwonden en het bloed.
"Daar moet zalf op." Besloot ze. "Maar eerst..."
Ze ging op haar tippen staan en sloeg haar armen om hem heen.
"Je hoeft niet uit de buurt te blijven, je hoeft de kus niet te verbreken. Je hoeft niet te vechten, R."

Ze leken beiden naar voren te leunen en hun lippen vonden elkaar weer. Tijd leek even stil te staan, geluid leek ver weg te zijn, het was enkel zij en de sterren.
Pas toen ze beiden geen adem meer kregen, verbraken ze de kus.
"Kom op, Romeo. Tijd om hier weg te gaan."Zei Silvia met een kleine glimlach.

Ze leidde hem de trap af, en net op de laatste trede struikelde hij, waardoor ze tussen zijn armen met haar rug tegen de deur terecht kwam. Die uiteraard net op dat moment geopend werd...