1O6 || Einar Harding

Hij had haar gekust.

Hij had haar gekust.

Hij had haar gekust en had hiermee het einde van hun vriendschap definitief gemaakt. Silvia zou nu zo’n afkeer van hem hebben, en dat was geheel en al alleen aan hemzelf te danken. Zelfs in zijn dronken toestand had hij haar niet zomaar moeten kussen. Zelfs al waren de emoties zo hoog geweest deze nacht. Het leek haast alsof hij haar had willen wegjagen.

En nog geen seconde later maakte haar hand hard contact met zijn wang. Elk ander die zelfs maar gedacht had aan het raken van R had de eerste klap van R zelf ontvangen. Het zou niet de eerste keer zijn dat R in een straatgevecht terecht zou komen, en hij liet ook zeker niet zomaar over zich heen lopen. Nu stond hij daar slechts voor Silvia, met zijn wang die nog nagloeide.

Hij had dit verdiend, nietwaar?

“Ik weet niet of ik van je moet blijven houden omdat ik oprecht in je geloof en je een fantastisch mens vind, of je moet haten omdat jij duidelijk niet hetzelfde voelt voor mij.” En ditmaal was het Silvia die de afstand verkleinde, die haar lippen op de zijne drukte. En alles in hem smeekte om de kus te beantwoorden, maar hij kon het niet. Zijn hart lag al in zoveel stukjes uiteen. Hoeveel meer breuken zou het aankunnen?

“Je bent een oen, Harding.” Harde woorden. Woorden die hij verdiend had. Toch kromp R haast fysiek ineen bij de zoveelste klap die hij die dag moest incasseren. “Doe geen moeite, ik geraak er zelf wel uit.”

Hij zou haar nu moeten laten weglopen. Haar de vrijheid geven die ze verdiende, en haar niet langer moeten dwingen om in zijn aanwezigheid te verkeren. Het was het verstandige, maar wanneer had hij ooit het verstandige gedaan?

“Je kan me haten voor wat ik voel,” zei hij. Ook zijn woorden klonken hard, maar de hardheid was niet op Silvia gericht. Enkel op hemzelf. “God, ik haat mezelf er ook voor. En geloof me dat ik geprobeerd heb het te ontkennen, het weg te drukken. En toch staan we hier.” Hij lachte schamper. Oh, en of hij dat geprobeerd had. En of hij zich ervoor haatte.

“En dat je nog denkt dat ik ergens diep vanbinnen een fantastisch mens kan zijn getuigt alleen van de goedheid die in je zit. Het getuigt alleen van hoe we niet bij elkaar passen. Hoe zou je ooit naar me kunnen kijken als een gelijke wanneer de hele wereld weet dat je way above my league bent?” Het laatste was haast een wanhopige uitroep en opnieuw de waarheid. De drank had zijn tong losgemaakt, en de waarheid kwam er eindelijk uit. Ze was zoveel beter dan hij ooit kon zijn.

“Ik weet al niet hoe je ooit vrienden met me hebt kunnen zijn als we zoveel van elkaar verschillen. Ik weet al niet hoe je ooit naar me hebt kunnen kijken zonder afgunst.” Hij zuchtte en haalde een hand door zijn haren.

“Fuck, Sil. Als je eens wist hoe belangrijk je voor me bent. Als je eens wist…” Als je eens wist wat ik voor je over heb. Als je eens wist wat ik voor je voel. Maar zijn zin bleef zonder einde. De woorden bleven steken in zijn keel.