103// Silvia Carter

R stond ook op, en al wat Silvia zag was hoe hij stond te wankelen op de rand van het dak. “Geen domme dingen? Daarvoor is het al wat te laat, denk je niet?” Hij lachte bitter, een dronken lach. Silvia wist niet hoe snel ze zich naar hem toe moest haasten. Haar hart bonkte in haar keel.

Opnieuw lachte hij. Opnieuw was er geen humor. Oh god hij stond zo dicht op de rand, één verkeerde stap en....
Nee Silvia, niet aan denken.

“Maar wat weet jij daarvan? Jij ziet wat je te zien krijgt.”
Silvia besloot niet in te gaan op de discussie waar hij duidelijk op uit was, het enige wat in haar om ging was het paniekerige stemmetje dat haar zei dat R naar beneden moest komen. Nu, nu, nu ,nu!!!

"R, kom alsjeblieft naar beneden, weg van die rand. " Haar stem trilde en ze greep zijn jasje vast, alsof ze hem daarmee zou kunnen tegenhouden als hij een verkeerde stap zou zetten.
"Wat voor domme dingen je ook gedaan hebt, we lossen het wel op. Alsjeblieft, kom naar beneden." Haar hand trilde, zij trilde.

"Alsjeblieft." Ze fluisterde, en ze was zeker dat de paniek die door haar lichaam raasde ook in haar ogen te zien was. Ze liet trillend haar adem ontsnappen toen R theatraal een stap van de rand richting haar zette, naar veiligheid.

Ze trilde nog steeds, tot hij zijn armen om haar heen sloeg om zijn evenwicht te bewaren. Automatisch legde ze haar handen op zijn rug.
"Doe me nooit meer zo schrikken." Wist ze kleintjes uit te brengen.

Ze drukte hem nog dichter tegen zich aan.
"Je bent een oen, Harding."vermaande ze hem zacht. "als een meisje je net verteld heeft dat ze je leuk vind, is het niet cool haar een hartaanval te geven door bijna van een dak te vallen."

Zijn aftershave en haar parfum hingen als een wolk om hen heen, zijn warme armen stopten het rillen stilletjes aan, en zijn hard bonsde hard tegen haar oor.
"Ik schrok me dood." Herhaalde ze nogmaals, haar grip op hem verstevigend.