Hoofdstuk 1// Het begin
Aidan P.O.V.
Het is niet dat ik niet van mijn baan hield. Ik vond mijn werk geweldig. Hoeveel mensen kunnen immers zeggen dat ze voor hun werk naar Nieuw-Zeeland mogen vliegen, prachtige locaties mogen bezoeken en hier nog flink voor betaald krijgen ook. Ik hield ook van acteren, ik vond het heerlijk om mezelf om te toveren in iemand anders. Het is fascinerend om in de huid van een ander te duiken, om een baan te hebben waarbij je juist niet jezelf hoort te zijn. Daarnaast maakte ik de afgelopen jaren deel uit van de beste cast van de wereld. Op de set van de Hobbit zat het me om goede vrienden zeker niet verlegen.
Maar een Blockbuster opnemen in de Nieuw-Zeelandse hitte was erg vermoeiend. De filmdagen waren lang, de visagie was altijd ellenlang met ons bezig en ik had nooit het gevoel dat er genoeg tijd was. Iedere scène volgde meteen op de volgende, waardoor we aan het einde van de rit allemaal uitgeput waren. En daarna begonnen de interviews, premières, meet- and- greets met fans…
Alles bij elkaar kon ik met zekerheid zeggen dat ik toe was aan een welverdiende vakantie. De jongens waren met verschillende voorstellen gekomen voor mooie oorden waar we als groep naartoe konden. Van Sunny Beach in Bulgarije tot een Jeepsafari in Kenya. Van een city-trip in New York tot een wandelvakantie in de Franse Alpen. We hadden vanalles besproken. Behalve één bestemming...
“Luister,” zei ik op een avond, midden in een betoog van Martin voor een skivakantie in Zwitserland. “We zijn hier nu al maanden in Nieuw-Zeeland, een van de mooiste gebieden op aarde. En ik heb het gevoel dat ik nauwelijks echt om me heen heb kunnen kijken. Natuurlijk kunnen we overal naartoe, maar waarom beginnen we niet met echt zien waar we nu zijn?”
De hele groep keek naar me om, maar ik ving Dean's blik. Hij keek me aan met dezelfde bedachtzame blik die hij altijd kreeg wanneer hij ergens over nadacht.
“Dat is helemaal geen gek idee,” zei hij. “We hebben tot slot van rekening maar drie weken vrij, waarom zouden we onze tijd verspillen met een lange vliegreis?”
“We kunnen een road trip doen,” voegde Richard toe.
We waren allemaal aan vakantie toe, en dit klonk als de perfecte reis. Gewoon een paar weken rondreizen met mijn vrienden. En we waren allemaal aan wat rust toe, vooral omdat de film première eraan kwam; gevolgd door de gebruikelijke lading interviews voor de media.
En dus stapten Martin, Richard, James, Adam, Dean en ik vier weken later in een acht persoons busje. We hadden het drie weken gehuurd, maar verder geen enkele reservering gemaakt. We hadden besloten dat we graag wilden verkennen; uitvinden wat de beste plekken van Nieuw-Zeeland waren. En we hadden voorlopig genoeg van deadlines. Zo konden we zelf bepalen wanneer het tijd was om door te reizen.
Het was 35 graden buiten, en hoewel de airco op volle toeren draaide bleef er een zekere dufheid om ons heen hangen. Het rook naar een vreemde combinatie van zweet en zonnebrandcrème. Maar we genoten van de rit. De radio stond op een lokale popzender, en Dean, die naast me was gaan zitten, zong mee met een of ander nummer wat hij uit zijn hoofd bleek te kennen. Ik wierp hem een geamuseerde blik toe, en hij glimlachte opgewekt terug.
Aan de westkust van het Noordereiland, bijna vier uur rijden van onze filmlocatie, ligt Mount Taranaki. Eén van de grootste bergen, en mooiste natuurgebieden die Nieuw-Zeeland te bieden schijnt te hebben. Volgens Dean kon je hier pas ‘echt wandelen’. Tochten maken die dagen in beslag kunnen nemen en waarbij we urenlang geen mens konden tegenkomen. En met de foto's die we online vonden, duurde het niet lang voordat we onze beslissing hadden gemaakt.
Het avontuur riep.
Er zijn nog geen reacties.