O98 || Einar Harding

En het was Silvia tegen wie hij opbotste. Natuurlijk was het Silvia. Zelfs in zijn onderbewuste wist hij haar altijd te vinden. Zelfs terwijl hij haar even had willen vergeten, heel even gewoon hier met Tessa had willen staan. Maar iets in zijn binnenste zocht naar Silvia, en had haar gevonden.

Een kans om haar te antwoorden had R niet. En wat zou hij ook moeten zeggen? Tessa die half tegen R aangeleund stond, zij die samen zonder enig respect voor persoonlijke ruimte hadden staan dansen. Hoe zou hij Silvia duidelijk moeten maken dat hij hier niet met Tessa gekomen was? Waarom zou het haar uitmaken dat hij haar dat wilde vertellen?

Maar ze was alweer weg, en de dansmood was verdwenen. Tessa haakte haar arm door de zijne, en voerde hem mee naar de zijkant van de zaal. Geen van beiden zeiden een woord, en hoewel Tessa hier niet gekomen was om met hem aan de zijkant de inhoud van haar flacon te delen, was dat wel hoe ze eindigden tot het tijd was voor R’s grote act.

Het was bij lange na niet genoeg alcohol geweest om dronken te raken, zelfs niet om aangeschoten te raken, al wist R dat Tessa nog meer had weten mee te smokkelen. En hoewel de verleiding groot was om dat ook soldaat te maken, had hij de belofte aan Silvia. Hij kon haar belangrijke optreden niet verpesten, en matigde zijn drinkgedrag. Het was bij lange na niet genoeg alcohol om het zware gevoel van binnen te verlichten. De feestvreugde die R zelfs heel even gevoeld had, leek ver weg.

De spotlights werden op hen gericht, al was R zeker dat Silvia hier de show stal. Zoals ze daar stond in haar prachtig gele jurk kon hij zijn ogen amper van haar af houden, en het publiek kon dat ook niet. Ze was absoluut oogverblindend, maar hij had niet de woorden om dat tegen haar te zeggen, dus pakte hij enkel de microfoon. Zoveel blikken brandden op het podium, nieuwsgierige blikken, maar ook blikken die zich afvroegen wat R hier deed. En wat deed hij hier? Hij hoorde niet op het podium, maar hij stond er toch. En dat allemaal voor het meisje naast hem.

Silvia begon te zingen, en hij kon enkel staren naar haar. Haar stem was betoverend, en ze wist een verhaal over te brengen. Een verhaal waarin R bijna kon geloven. Als hij haar stem hoorde, als hij de emotie hoorde die erin verweven zat, klonk het bijna als de waarheid. Hij moest zichzelf keer op keer vertellen dat ze enkel een enorm goede actrice was, dat ze wist hoe ze een boodschap over moest brengen. Maar als ze erom zou vragen, zou hij zich aan haar voeten werpen.

Bijna miste hij het begin van zijn stuk, zo gefascineerd was hij naar haar aan het luisteren. Bijna. Hij wist nog net op tijd te beginnen.

I never thought there’d be someone like you who would want me.
Nee, natuurlijk dacht hij dat niet. Het kon ook niet waar zijn. Iemand als Silvia verdiende het beste wat ze kon krijgen, verdiende het licht, verdiende het zorgeloze gelukkige bestaan. Iemand die om haar gaf en om wie zij kon geven, die haar het leven zou kunnen geven dat ze verdiende. R was die persoon niet.

So I give you ten thousand reasons to not let me go
But if you really see me
If you like me for me and nothing else
Well, that's all that I've wanted for longer that you could possibly know
Oh, de ironie van de tekst. Dat was al wat hij gewild had, zelfs voor ze maar een woord gewisseld hadden. En naarmate hij haar had leren kennen was dat enkel meer geworden. Maar wat dacht hij dan? Hij was haar vriendschap al amper waard, laat staan dat het meer kon worden. Elke dag opnieuw mocht hij zich gelukkig prijzen in haar nabijheid te kunnen zijn, met haar te kunnen praten, en elke keer weer duwde hij haar ook weg. Ze was zo’n goede vriendin geworden, en dat was al meer dan hij op had kunnen hopen.

Hun stemmen versmolten zich, en even was R het publiek vergeten. Even was het enkel hen twee, en het verhaal van hoop. Hun stemmen pasten perfect bij elkaar. Even was er geen buitenwereld.

Tot de noten wegstierven en de mensen klapten. Tot de realiteit terugkwam, net als de realisatie dat het sprankje hoop vanbinnen niet meer dan dat was. Een illusie gevoed door dit lied.

En waar hij het gehele lied zijn blik op Silvia gericht had, zijn hele lichaam richting haar gedraaid had gehad, wendde hij zich nu abrupt af om het podium te verlaten en de microfoon in de handen van Vanespen te duwen. Voor Silvia een woord tegen hem had kunnen zeggen was hij in de menigte verdwenen. Het applaus was nog niet eens weggestorven.

In het passeren van Tessa duwde ze hem een nieuwe flacon in handen, die hij haast automatisch aanpakte. Hij had niet eens door dat hij die in handen had tot hij de deur naar het dak van het gebouw gevonden had en naar buiten geglipt was. En terwijl hij op het rand van het dak zat, zijn benen bungelend over de rand van het gebouw, botste ergens in de zaal Tessa hard tegen de schouder van Silvia aan. Kreeg Silvia de woorden “voelt het goed om hem zo te vertrappen, wetende dat hij toch wel terug komt? Je bent zijn loyaliteit niet waard, my qyeen” toegesist. R had geen weet van dit alles.