O94 || Einar Harding

“Hey.” Het gevoel van haar hand tegen de zijne maakte dat R zijn mond hield. Een enkel woord, een enkele aanraking en hij was stil. De uitwerking die ze op hem had… “Het komt wel goed. We repeteren net zo vaak tot jij je comfortabel voelt.”
En oh, wat zou hij haar graag vertellen dat dat het helemaal niet was. Nee, natuurlijk was hij niet volledig comfortabel om op een podium voor een grote groep mensen te staan, maar tegelijk gaf hij daar echt niet om. Hoe lang al niet gaf hij niet om wat mensen van hem dachten? Het maakte het minder eng om op een podium te staan, en hij wist dat hij dat als hoofdrol ook zou moeten tijdens de voorstelling.
Nee, het voelde juist te comfortabel om samen met Silvia op een podium te staan, en dat beangstigde hem. Het was zo makkelijk met haar. Het werd haast te makkelijk. Zolang er zenuwen waren, of spanning, kon hij zichzelf blijven wijsmaken dat het enkel een act was. Maar hoe comfortabeler ze samen in de scènes werden, hoe lastiger het werd om zichzelf te blijven vertellen dat het niet echt was. Dat de manier waarop Silvia naar hem keek, waarop haar Julia zijn Romeo de liefde verklaarde enkel dat was. Een scène van een voorstelling, en een fantastische actrice die haar rol tot leven kon laten komen.
“We moeten het lied ooit beginnen zingen, R. We kunnen niet zonder repetitie het podium op. Als je eerst de de scènes wilt oefenen, dan doen we dat, maar ooit zullen we het toch moeten zingen.” Hij lachte kort. Watch me, dacht hij, maar dat sprak hij niet uit. Hij wilde haar niet ongerust maken.
“Eerst de scènes,” zei hij daarom, wetende dat hij geen belofte over het lied deed, en wetende dat hij zich niet op dat gladde ijs kon begeven.
Silvia liep weg, en R volgde haar met zijn blik. Het voelde alsof iemand zijn hart fijnkneep, wetende dat hij Silvia hiermee teleurgesteld had. Silvia wilde zo graag presteren, wilde het goed doen, en door zijn lakse houding zou zij stress krijgen. Maar het was minder pijnlijk om haar nu teleur te stellen dan waarop dit kon gaan uitdraaien.
Silvia en Damian praatten met elkaar, en aan hun gezichten te zien was het een goed gesprek. Het was goed zo, vertelde R zich. Ze hoorde bij Damian. Ze paste veel beter bij de jongeman die zijn hele leven op orde had. Wat had ze te zoeken bij een jongeman die elke maand moest zwoegen om de rekeningen betaald te krijgen, voor wie elke avond nog steeds een gevecht was om geen relapse te krijgen. Ze verdiende iemand die perfect was en die haar het perfecte leven waar ze altijd van gedroomd had zou geven.
Hij was die persoon niet.
Ze liep terug, en R wist dat het briefje dat ze gekregen had Damians telefoonnummer moest bevatten.
“Wat moest hij?” vroeg hij, zijn uiterste best doend om geïnteresseerd te klinken. Damian mocht prima met haar praten. Hij moest haar happily ever after aanmoedigen.
“Niets bijzonders, hij heeft me meegevraagd naar het bal. Oh, en hij zorgt ervoor dat er minder druk op jou komt. Hij heeft aangeboden mijn repetitie partner te zijn voor het lied van het bal. Dus je hoeft het niet te zingen als je niet wilt, behalve op het bal dan.”
Zijn glimlach was meer een grimas. “Wat fijn voor je,” zei hij. Hij hoopte dat het oprechter klonk dan hij zich voelde. Dat ze met Damian naar het bal ging was goed. Echt. Hij zou haar beste vriend zijn, haar aanmoedigen om haar grote liefde te vinden. En dat zijn hart vanbinnen een beetje brak elke keer dat hij hen samen zag of ze Damians naam uitsprak, zou ze nooit te weten komen.
“Maar ik moet zo naar de les. Ik zie je nog, Sil,” zei hij. Was hij aan het weglopen? Nee hoor. Hij moest naar de les, en dit was niet zodat hij niet elke seconde eraan herinnerd werd dat Damians nummer op dat briefje in haar zak stond. Echt niet. Hij moest gewoon naar de les toe, en dit was echt niet omdat haar aanblik pijnlijk was, wetende dat hij haar teleurgesteld had.
Oké, misschien was hij wel aan het weglopen.