O92 || Einar Harding

De irritatie die R voelde bij de plotselinge aankondiging dat hij verplicht op het schoolfeest moest verschijnen, werd duidelijk niet gedeeld door Silvia. “Oh ja, hij is van plan ons te laten zingen op het schoolfeest. Vandaar dat hij zeker wilt weten dat je aanwezig bent.”

Waarom kon ze niet gewoon even chagrijnig met hem zijn over de machtsverhoudingen in deze school waardoor leraren leerlingen konden dwingen naar buitenschoolse activiteiten te komen? R was vrij zeker dat hij de enige was die nablijven riskeerde als hij niet kwam. In al die andere jaren had hij nog nooit wat gehoord over niet aanwezig zijn bij schoolfeesten, en hij was er vrij zeker van dat ze ook dit jaar niet ineens zouden beginnen met controleren. Wat wilde ze dat hij daar ging doen? Een lied zingen ter promotie van de musical? Moest het niet geheim blijven hoe de hoofdrollen samen klonken ofzo? R had er in elk geval op gehoopt.

“Maak je geen zorgen, we beginnen vandaag nog te repeteren op het lied dat we gaan zingen.” Automatisch pakte R de songtekst aan van Silvia. Ze begon zacht te zingen, en zoals altijd pakte haar stem hem. Het trok hem aan, maakte dat hij überhaupt mee deed met deze musical, maakte dat hij op dat feest zou staan, zelfs al zou het op een afstand staan.

You don’t have to be scared you’re not enough. Oh de ironie van de tekst. Dat was precies waar hij zeker van was, dat hij niet goed genoeg voor haar was. Ze verdiende zoveel beter dan hij haar bieden kon, en toch was zij de enige voor hem. Hij moest afstand houden om haar niet naar beneden te halen, maar oh, hoe zij alles was!

Hij propte de tekst niet al te voorzichtig in zijn tas. Met zijn tekeningen was hij altijd super voorzichtig zodat ze niet kapot zouden gaan, maar deze tekst zou straks wat kreukels rijker zijn.

“Ik kijk er straks wel naar,” zei hij tegen haar. “We kunnen onze tijd beter besteden aan de scènes.” Het was makkelijker om de scènes te repeteren. Daar speelde hij een rol, was hij Romeo die zijn Julia bekoorde. Buiten die rol? Buiten die rol was hij zo bang dat hij zich echt in haar zou verliezen als hij niet voorzichtig zou zijn. En dat maakte dat het samen repeteren op een lied die ze niet in hun rol zouden zingen gevaarlijk was. Het was zo makkelijk om signalen van hoop op te vangen en verkeerd te interpreteren. De tekst had gelijk, wat ze nu hadden was goed. Hij kon dat niet verpesten door op iets anders te hopen.

Hij schudde zijn hoofd. “Ongelooflijk wat hij denkt af te kunnen dwingen,” mompelde hij, meer tegen zichzelf dan echt tegen Silvia.