O9O || Einar Harding

Praat met hem, R. De woorden van Silvia echooden door zijn hoofd terwijl R het cafeetje weer instapte. In die paar minuten die hij weg was geweest, was er een nieuwe groep gearriveerd en de muziek werd overstemd met hun speelse grappen.

Praat met hem. Het klonk makkelijker dan het was en toen R weer tegenover Doris plaatsnam was zijn mond droog en voelden zijn handen klam aan. Het was zo makkelijk om zich achter stilte te verschuilen, zijn handen om zijn inmiddels lauwe koffie te vouwen. Om elkaars blik te ontwijken en alle vragen slechts in stilte te stellen. Stilte zou dan ook het antwoord zijn.

Praat met hem. “Dus, leerkracht is het geworden?” vroeg hij. Het klonk zo geforceerd als maar mogelijk was, maar als Doris dat al opviel, liet hij het niet merken.

“Dat klopt,” zei Doris. Hij lachte zacht, al voelde ook dat geforceerd. “Wie had nou gedacht dat ik mijn passie zou vinden tussen de omgevallen melkbekers en broekplassers.”

“Het past bij je.” Er was zoveel om het over te hebben, uit hun verleden, uit de huidige situatie. En in plaats daarvan zaten ze hier en hadden het daar niet over. Misschien was het ook wel even nodig. Gewoon even twee broers die nog een lange weg te gaan hadden.

“Wat? Omdat ik ook altijd met mijn melkbeker gooi?” R verstijfde bij Doris’ woorden. Dit was het moment waarop hij het verpest had. Waarop Doris hem zat zou zijn en hem zou verlaten. Maar toen hij opkeek naar Doris, zag hij enkel een glimlach. Voor het eerst sinds jaren lachten de broers samen.

“Jij bent nog altijd bezig met je kunst?”

R knikte. “En ik heb de hoofdrol in de musical, samen met Silvia,” voegde hij eraan toe.

Doris lachte. “Jij in een musical? Onder wat voor betovering heeft Silvia je geplaatst om je zo ver te krijgen?” Het was een grap en R had geen antwoord. Hoe kon hij ooit zeggen wat Silvia voor hem betekende, wat ze dat al gedaan had voor hij haar zelfs maar ontmoet had en hoe hij elke dag, elke seconde die hij met haar doorbracht meer en meer op haar aan het vallen was?

De blik van Doris werd iets te alwetend voor R, en zonder nadenken gaf hij zijn broertje onder tafel een schop. Het was zo ontzettend zoals ze vroeger altijd gedaan hadden. Waarom voelde het nu dan zo onwennig en tegelijk zo vertrouwd aan?

“Ga ervoor, R. Silvia zei net iets over een schoolfeest. Vraag haar mee, grijp je kans!”

Einar haalde zijn schouders op. “Ik weet niet…” zei hij zacht. “Ze kan zoveel beter krijgen. Wat moet ze dan met mij?” Het leek erop alsof Do nog meer wilde zeggen, maar hun gesprek werd doorbroken door Silvia die zich weer bij de broers aansloot. Het gespreksonderwerp was meteen afgekapt.

“R zei dat je in een musical speelt?” vroeg Doris aan Silvia. Hij was duidelijk beter in het maken van algemene praat dan R was. Het gesprek ging even over de musical, over andere neutrale onderwerpen (al was de musical voor R zeker niet neutraal). Ergens leek het een onuitgesproken afspraak dat ze het niet meer over lastige onderwerpen zouden hebben. Als ze dit echt een kans wilden geven, moest er nog veel worden besproken, maar er moest ook ruimte zijn voor andere praat.

Toen het tijd was om afscheid te nemen, sloeg Doris zijn armen om R heen. “Vraag haar,” fluisterde hij in R’s oor.

---

De zondag was R de hele dag aan het werk, en het was een dag daadwerkelijk druk in de winkel wat ervoor zorgde dat hij geen tijd had om na te denken over hoe het die zaterdag gegaan was. Het weerhield zijn hoofd van alles overdenken, maar weerhield hem er ook van om nog contact met Silvia te hebben. Het was daarom pas maandag dat hij Silvia weer zag, zo’n tien minuten voordat de bel zou gaan.

“Ongelooflijk wat er net gebeurde,” begon hij terwijl hij naast Silvia ging zitten. “Vanespen sprak me net aan om nog even te benadrukken dat Romeo wel op het feest verwacht wordt, en dat afwezigheid wel eens nablijven kan betekenen.” Met andere woorden, daar ging zijn plan om het hele schoolfeest over te slaan. Hij was nog nooit naar de schoolfeesten gegaan, en was eigenlijk niet van plan geweest daar nu mee te beginnen. Hij had niet eens een pak om te dragen, en hij betwijfelde of ze het zouden kunnen waarderen als hij daar in tshirt en spijkerbroek met verfvlekken zou gaan staan.

Ze dachten echt dat ze hem konden dwingen, en het ergste was dat ze ook nog gelijk hadden. Normaal zou R niet hebben omgekeken naar een keer nablijven, maar met alle buitenschoolse uren die hij aan de musical besteedde, had hij geen tijd meer over voor nog meer nablijven. Het paste nu al nog maar net in zijn rooster met werk. Hij kon het niet riskeren uren te missen.