Hoofdstuk 59 - Dokter Alex

Mijn oog viel op een bijtwond op de arm van Flynn.
"O, Flynn, jij bent ook gewond! Je had het water niet in moeten gaan…" Ik schonk hem een bezorgde blik. Flynn keek naar zijn wond.
"O, dat is niks."
"Jawel, het is wel iets! We moeten het verbinden." Ik scheurde een stuk van mijn mouw af zoals ik May de dag ervoor had zien doen, hoewel het bij mij meer moeite kostte dan bij haar. Dat lag waarschijnlijk aan mij. Hoe deden mensen dit zo soepel?
"Oké." Hij stak zijn gewonde arm omhoog. "Je weet dat je ook een mouw van mijn shirt had kunnen trekken?"
"Uhh… oeps," antwoordde ik beschaamd, maar ook lachend, om de schaamte een beetje te camoufleren.
Ik bond het stukje stof zorgvuldig om de bijtwond op Flynns arm, hopend dat ik het niet te strak of te los vastmaakte. Dit - zoals vele andere dingen - had ik nog nooit eerder gedaan en ik was er - zoals vele andere dingen - dus niet goed in.
Flynn had echter geen oog voor mijn matige verpleegwerk. Hij bleef maar naar me kijken en ik voelde mijn wangen rood worden.
"Waarom kijk je zo naar me?" lachte ik.
"Gewoon.” Hij haalde zijn schouders op. “Ik kijk graag naar je."
"Wel, ik ook naar jou." Ik gaf een kus op het geïmproviseerde verband dat nu zo goed als het zou worden om zijn arm zat gebonden. "Nu wordt je arm sowieso beter."
"Dankjewel, ik voel er al niks meer van." Hij lachte en dat zette mij ook aan tot lachen. Al was het meer giechelen. Ik was echt een kleuter soms. En met soms bedoel ik altijd.
Ondertussen dacht ik na over het feit dat ons team nu in totaal in het bezit was van twee mouwen. May had er één, de ander zat om mijn been, en ik had er één. Flynn had helemaal geen shirt meer. Geloof me, ik klaagde niet. Al moest hij het vast koud gaan krijgen zo.
May hield zich al de hele tijd buiten het gesprek.
"Kunnen we nu misschien iets eten? Ik sterf van de honger," opperde Flynn terwijl hij zijn hand op zijn buik legde. Ik knikte en pakte de schaal lasagne en mijn messenset, die nog nooit gebruikt was voor iets anders dan koken. Ik pakte een van de messen en sneed er drie stukjes lasagne mee uit. May - die zich weer een hele tijd niet had gemengd in het gesprek - verdiende ook een stukje. We aten met z’n allen uit de schaal aangezien we niet echt een andere keuze hadden. Ik vroeg me af of we toevallig een sponsorgift zouden krijgen met borden en bestek. Vast niet. Maar misschien ooit. Ik nam een hap en pas toen ik hem doorgeslikt had besefte ik hoeveel honger ik had.
"Ben jij eigenlijk nog gewond geraakt, May?" vroeg Flynn met zijn mond vol lasagne.
"O, alleen een bijtwond op mijn bovenarm, maar die is niet zo erg. Volgens mij bloedt hij niet eens meer." Ik had niet verwacht dat May gewond kon raken. In mijn ogen was ze een supermens zonder zwaktes dus het was nooit bij me opgekomen dat ze gewond kon raken.
"Dus dat hoeft niet verbonden te worden dan, toch?" Hij nam nog een hap.
"Dat lijkt me alleen zonde van al onze stof. Op een gegeven moment gaat het op raken als we zo doorgaan."
"Ja, ik merk het," lachte Flynn en hij stond op.
"Wat ga je doen?" vroeg ik verward. Als hij maar niet opeens besloot dat hij toch niet meer bij mij en May wilde zijn. Of dat hij ging zwemmen.
"Mijn jas aandoen." Pfieuw. Wacht, dit gaf me de perfecte kans om een keertje terug te flirten naar Flynn!
"Jammer…" zei ik en hij trok grijnzend zijn wenkbrauw omhoog terwijl hij naar me keek.
"Hoezo?"
"Dan kan ik je sixpack niet meer zien," zei ik zo nonchalant mogelijk, wat me niet al te goed af ging, maar ik deed mijn best.
"O, als jij graag naar mijn sixpack kijkt, hou ik je niet tegen." Hij ging lachend zitten zonder zijn jas aan te doen. Ik lachte met hem mee. Ik begon me steeds minder ongemakkelijk te voelen met May en Flynn in dezelfde ruimte, en dat was fijn, want voor mijn gevoel gingen we nog lang niet gescheiden worden van elkaar.
Ik at te snel, dus binnen een mum van tijd had ik de lasagne al opgeschrokt. Ik wilde meer pakken, maar ik besloot het niet te doen; we moesten genoeg over houden voor later.