Hoofdstuk 58 - Dokter Flynn

Ik liet even los dat ik in de Arena zat. Daar werd ik echter hardhandig aan herinnerd door een pijnscheut in mijn linkerbeen. Het leek wel alsof… Alsof iemand – of iets – me beet. Mijn hersenen werkten op volle toeren om iets of iemand te vinden wat onder water leefde en mensen graag beet, tot ik het doorhad: het waren piranhas.
"May," zei ik zachtjes, en ik was bang dat als ik schreeuwde of bewoog dat er dan meer piranhas kwamen en dat ik het waarschijnlijk niet ging overleven. Plotseling voelde ik nog twee beten en ik vond dat het toch tijd was om heel hard te gaan schreeuwen.
"May!" schreeuwde ik zo hard als mijn stem dat toeliet. De paniek die ik voelde was ook te horen in mijn stem overslag. Alle nare gedachten die een mens kon hebben schoten door me heen, terwijl er steeds meer piranhas toebijten. Wat als ik doodging? Wat als Flynn nu zou sterven omdat ik niet op hem kon letten? Of May? Of beiden?
Vanuit mijn ooghoeken zag ik Flynn overeind schieten, en hij schreeuwde heel hard mijn naam.
May dook het water in en kwam op me afzwemmen. Volgens mij werd zij ook gebeten, maar ze leek het te negeren. Flynn rende naar het water en dook achter May aan.
May pakte me stevig vast en trok me mee naar de kant. Ik bewoog nog steeds niet omdat ik verlamd was van angst. Ik was al lang blij dat ik nog bleef drijven, anders was ik verdronken. Dat had er ook nog wel bij gekund. Flynn - die er erg goed uit zag tijdens het zwemmen - zwom achter ons aan en ik bereidde me alvast voor op de speech die ik zou krijgen zodra we op het strand zouden zijn. Ik hoefde het me niet eens voor te stellen hoe Derk en Sophie hierop zouden reageren; ik voelde ondanks de afstand en het feit dat ik ze niet kon zien hoe ik ze hun hoofden in hun handen begroeven uit schaamte. Of verdriet. Waarschijnlijk beiden.
Zodra May me uit het water had gedragen - uitsloofster - en me ver van het water in het zand had gelegd, kreeg ik inderdaad een preek van Flynn.
"Wat bezielde jou om het water in te gaan?" Ik zou er tegen in willen gaan, maar hij had gelijk. Hoe haalde ik het in mijn domme hoofd? Waarom ging ik in een arena vol moordende dingen zwemmen? Mijn zwemfeestje had ook best kunnen wachten tot na de Arena. Of tot nooit. Alles beter dan wat er zojuist was gebeurd.
"Eh… Ik heb geen idee." Eigenlijk wist ik het wel, maar het was een hele domme reden dus zei ik het maar niet.
"Je gaat toch niet zomaar onbekend water in? Voor hetzelfde geld hadden er grote haaien gezeten en was jij nu hun ontbijt geweest." Flynn klonk echt heel kwaad, maar echt verwerken kon ik het allemaal niet, aangezien ik verschrikkelijk veel pijn had aan mijn been. Er waren wel meer plekken die pijn deden, in maar mijn been voelde ik het het ergst.
"Parveen zei dat het drinkbaar was en ik dacht gewoon dat het daardoor veilig was,” verdedigde ik mezelf, hoewel ik niet erg overtuigend klonk omdat ik wist hoe fout ik zat. Stilte. “Het was dom, ik weet het." Ik wilde wel door het zwarte zand zakken. En verder.
"Je moet niet denken. Dit had echt veel erger kunnen aflopen." Ik en niet denken? Het kwam helaas vaker voor dan je zou hopen. Maar ik kon niet kiezen wanneer ik dacht en wanneer niet. Dat zou heel veel dingen simpeler maken.
"Het spijt me, Flynn…" Ik wist niet wat ik verder nog moest zeggen. Het speet me ook echt heel erg. Ik vond mezelf echt heel dom en vroeg me af waarom ik niet gewoon gestorven was in het bloedbad. Ik was gewoon een blok aan de met piranha beten bedekte benen van May en Flynn.
Ik knipperde snel in de hoop dat de tranen die zich in mijn ogen vormden dan weg zouden gaan. Aan Flynns gezicht te zien had hij spijt van wat hij allemaal tegen me had gezegd.
"Sorry, ik had niet zo boos moeten worden." Hij ging naast me zitten en sloeg zijn arm om me heen. May stond er stil bij en had geen woord meer gezegd sinds… een lange tijd. Ik wist niet eens meer wanneer ze voor het laatst iets had gezegd.
"Ik zou ook boos geweest zijn op jou als jij het gedaan had, dus je hoeft geen sorry te zeggen," probeerde ik hem gerust te stellen.
"Jawel, je bent net aangevallen door piranha’s en in plaats van je te verzorgen, word ik boos op je." Goede observatie. Maar ik had het echt verdiend. "Gaat het echt?" Misschien. Ik had geen idee hoe erg de wonden waren en of ik overdreef of niet; overdrijven was wel een ding voor mij. Voor hetzelfde geld had ik er alleen een sneetje vergelijkbaar met een papiersnee aan overgehouden.
"Hoe erg zijn de wonden?" vroeg ik dan ook.
"Doe je broek even uit. Dan kan ik je been bekijken." Ik wilde zeggen dat het romantischer had gekund, maar het leek me niet het allerbeste moment. Met een pijnlijk gezicht trok ik mijn broek uit en keek ik weg; ik wilde de wonden niet zien aangezien ik niet al te goed tegen bloed kon.
"Doet het zoveel pijn?" Hij keek me bezorgd aan.
"Wel, aangezien hij een pijnlijk gezicht trekt zou ik uitgaan van wel." May praatte weer. Dat kon dus ook nog.
"Houd je mond, ik heb geen tijd voor dit gezeik." Flynn bekeek mijn been aandachtig en in zijn ogen dacht ik paniek te zien. Fijn. Dat hielp. Het kijken naar mijn been stelde ik toch nog maar eventjes uit. Hij moest me maar vertellen hoe het zat, dus vroeg ik ernaar. Flynns antwoord was relatief geruststellend: "Het valt wel mee. Het zijn een aantal bijtwonden, maar dat lijkt me niet gevaarlijk iets dergelijks. Het is maar goed dat je je broek hebt aangehouden." Ik zuchtte opgelucht. Het was niet al te ernstig. Nu nog nadenken over de rest.
"En nu? Moeten we het verbinden of niet?"
"Dat lijkt me wel het beste." Flynn trok zijn shirt uit (nou ja, wat er van over was aangezien het al half kapot was) en hij bond het vakkundig om mijn been. De rest van de bijtwonden waren kleiner, meer verspreid en die voelde ik nauwelijks dus we besloten die maar niet te verbinden.
"Dankjewel," zei ik, starend naar Flynns nu compleet ontblote bovenlichaam, hopend dat hij het niet merkte aangezien ik er dan weer een opmerking over kreeg.
"Graag gedaan, maar beloof me alsjeblieft dat je me niet meer zo laat schrikken. Ik wil je nog niet kwijt." Wat lief! Ik gilde vanbinnen. Van buiten was dat sociaal gezien niet acceptabel dus hield ik me maar even in.
"Ik jou ook niet, Flynn," stelde ik hem gerust.