Hoofdstuk 57 - Cliffhanger :O

Zo lagen May en ik nog een tijdje, tot ik de stilte besloot te verbreken. Ik begon stilte steeds minder leuk te vinden. Dan moest ik na gaan denken, maar dat was niet leuk meer in de Arena. Steeds vaker begon ik me gestrest te voelen en dat vond ik - verrassing - niet leuk. Dat loste ik op met praten, iets dat eerst juist een probleem vormde en nu een oplossing.
"We moeten onze drinkflessen nog vullen."
"Goed idee." Ze stond ook op en ik pakte de halfvolle fles en de lege fles uit mijn rugzak en liep naar het water. Ik dronk eerst de halfvolle fles leeg om hem vervolgens te vullen, samen met de andere grotere fles. Ik dronk zo veel als ik wilde en ik gaf de fles door aan May, die hem bijna leeg dronk. Toen vulden we hem nog voor één laatste keer, zodat we ook later nog wat over zouden hebben. Ik stond met mijn voeten in het water, en het had een fijne temperatuur.
"Ik ga een duik nemen," besloot ik hardop. Maar ik ging het niet terugnemen. Dat was de Alex van vroeger. De Alex van nu ging lekker zwemmen omdat hij daar zin in had. Dat verdiende ik: ik zat in een verschrikkelijke Arena en ik had het warm, dus waarom ook niet?
"Alex, nee." May was het schijnbaar niet eens met mijn keuze.
"Waarom niet?"
"Het is de Arena. Alles kan je doodmaken, Alex." Dat risico wilde ik wel nemen. Het was niet dat ik graag dood wilde. Het was meer dat ik graag wilde zwemmen. En het was vast veilig.
"Parveen zei dat het water drinkbaar was, dus dan denk ik niet dat de spelmakers er een vleesetend monster in gedaan hebben."
"Alex, doe het nou niet. Alsjeblieft." Ik stond echter al tot mijn enkels in het water en er scheen niks te gebeuren, dus trok ik mijn shirt uit en gooide ik het naar de kant. Anders werd het zo nat en dat was vies. Al helemaal als ik me bedacht dat ik waarschijnlijk in het zand zou moeten gaan slapen die nacht en dat al dat zand dan aan mijn natte shirt zou kleven. Bah. Bij nader inzien had ik dan ook mijn broek uit moeten doen maar inmiddels was die al in het water verdwenen.
"Zie je wel? Het is veilig," zei ik terwijl ik verder liep. Even later kon ik niet meer staan en liet ik mezelf drijven terwijl ik naar het plafond keek wat bedekt was met stalactieten. Of stalagmieten. Of hoe die dingen ook heetten. Stalagstom. Dat waren ze. Boem.
Even voelde het alsof ik zweefde in het water. Alsof het water geen water was, of alsof ik een gedeelte ervan was geworden. Hoewel ik me ook veilig voelde met Flynn, voelde ik me nu echt pas rustig. Ik liet even los dat ik in de Arena zat. Daar werd ik echter hardhandig aan herinnerd door een pijnscheut in mijn linkerbeen. Het leek wel alsof… Alsof iemand – of iets – me beet. Mijn hersenen werkten op volle toeren om iets of iemand te vinden wat onder water leefde en mensen graag beet, tot ik het doorhad: het waren piranha's.