Hoofdstuk 54 - Stilte

"Kom jongens, ik heb wel zin in wat gezelschap."
"Wat zijn wij dan?" vroeg Flynn.
Volgens mij reageerde May, maar ik kon het niet verstaan omdat ze al onderweg was naar Parveen. Ik keek naar Flynn en haalde mijn schouders op. Flynn sloeg zijn arm om me heen, gaf me een kus op mijn voorhoofd en zo bleven we even staan. Als een trots stel ouders dat keek naar de eerste balletvoorstelling van hun dochter. Alleen was May onze dochter niet, en waren we ook niet trots. Oh, en ze deed (helaas) geen ballet. Misschien was het dan een slechte vergelijking.
Het was stil.
"Ik denk dat we maar snel achter haar aan moeten gaan, voordat ze Parveen aan haar zwaarden spiest."
"Goed punt." Op een half-rennende en half-lopende pas volgden we May en toen we in de buurt van Parveen kwamen stopten we alle drie abrupt, zonder enige reden.
"Het lijkt me beter als jij naar hem toegaat." Flynn duwde me naar voren voordat ik überhaupt kon reageren.
"Waarom ik?" siste ik naar achteren.
"Omdat hij jou kent. En wat zou jij doen als je hem was en May op je afkwam?" Huilen. Schreeuwen. Rennen? Nee, ik zou niet snel genoeg zijn.
"Goed punt." Wat was dat opeens? Ik zei echt vaak "goed punt", maar waarom wist ik niet. Blijkbaar waren er bizar veel goede punten in de Arena.
"Ik heb altijd goede punten. Ga nou maar." May wilde me volgen maar ik zag vanuit mijn ooghoeken dat Flynn haar tegenhield en iets voor mij onverstaanbaars tegen haar zei.
"Hoi," zei ik vriendelijk tegen Parveen.
Hij keek op en glimlachte zwakjes. "Oh hoi." Er viel een ongemakkelijke stilte die pas eindigde toen May en Flynn naar ons toe kwamen. En dat duurde minstens tien jaar. Voor mijn gevoel, dan. Wellicht was het meer richting één minuut.
"Als jij ons geen pijn doet, zullen wij dat ook niet bij jou doen," zei ze. Lekker begin. May zei het zo lief mogelijk, maar op één of andere manier klonk het nog steeds als een dreigement. Misschien omdat het dat eigenlijk ook was.
"Hoi Parveen," zei Flynn vriendelijk, in de hoop een gesprek te beginnen, maar Parveen had niet zo heel veel om te zeggen, zoals hij me al heel uitgebreid had laten zien.
"Hoi."
"Alles goed?" vroeg Flynn na een ongemakkelijke stilte weer vriendelijk.
"Het gaat wel." Parveen keek weg.
"Is er iets?" vroeg May omdat Parveen wegkeek.
"Nee, er is niks." Parveen keek nog steeds weg.
Ik was een aardig ongemakkelijk persoon, wat iedereen eigenlijk wel wist, maar dit was voor mij was toch echt wel het hoogtepunt. Was er een wereldrecord van "de meeste ongemakkelijke stiltes in een gesprek ooit"? Zo ja, dan hadden we het verbroken.
"O." May wist verder niks meer te zeggen en zo viel er weer een ongemakkelijke stilte.
Ik keek opzij naar Flynn en ik zag de donkere kringen onder zijn ogen weer als teken van zijn vermoeidheid en ik besloot het gesprek maar snel te eindigen zodat Flynn kon gaan slapen.
"Doet hij altijd zo raar?" fluisterde Flynn naar me toen hij zag dat ik naar hem keek.
"Eigenlijk wel. Hij is niet zo sociaal," fluisterde ik naar Flynn.
"Oh," fluisterde Flynn terug. Ik had wel weer genoeg van dat fluisteren en wendde me weer tot Parveen.
"Parveen, heb jij nog iets ontdekt over deze ruimte?" Als we dan toch een (ongemakkelijk) gesprek hadden kon ik er maar het beste wat nuttige informatie uithalen.
"Hier? Het water is drinkbaar,” SCORE! “en er zijn een paar krabben in het zand. Dat is alles volgens mij." Fijn! Hij deelde zijn kennis echt! Ik had het eigenlijk niet verwacht; als ik hem was had ik andere tributen nooit informatie gegeven die ik wel wist en zij niet. Behalve als ze knap waren. Ik kon het wel ontkennen maar ik bleek niet zo goed om te kunnen gaan met knappe mensen.
Parveen tekende wat afwezig in het zand.
"Oké, bedankt. Dan gaan we nu wel...daarheen." Ik wees naar een plek die zo ver mogelijk van Parveen af was, om verdere gesprekken te vermijden. Dat was beter voor de mensheid.
Parveen keek naar de aangewezen plek en ook hij leek het geen probleem te vinden dat we te ver zouden zitten voor conversaties.
"Dat is prima," stemde hij in en ik begon te lopen, op weg naar de aangewezen plek. Nou ja, ongeveer dan, want ik was alweer vergeten welke plek ik precies aangewezen had. Verdoemd slecht richtingsgevoel!
"Als je ons nodig hebt, geef een gil," hoorde ik May nog zeggen voordat ze me volgde. Flynn liep ook rustig mee, maar kwam niet naast me lopen, wat hij normaal wel deed.
"Gaan we nu echt Alex volgen?" vroeg Flynn aan May en ik had zomaar het gevoel dat het niet de bedoeling was dat ik het hoorde.
"Veel keuze hebben we volgens mij niet."
"Nee, maar een veilige keuze is het niet. Hou je wapens maar bij je hand." En bedankt, Flynn.