Hoofdstuk 52 - Navigatie, ofzo.

“Hoe lang was die deur al open?” vroeg May.
“Geen idee. Boeit ook niet. Ik ben hier weg.” Flynn pakte zijn spullen erg soepel op. Nee, echt. Ik was onder de indruk. Veel tijd had ik daar niet voor; Flynn had zijn spullen zo snel opgepakt dat hij al uit de deur was voordat ik was begonnen met mijn spullen bijeen rapen. Ik deed mijn rugzak op mijn rug en droeg de roze oven - zoals gewoonlijk - in mijn handen. Gelukkig was Flynn tegen de tijd dat May en ik ook uit de kamer waren niet verder gelopen en stond hij netjes te wachten.
We hadden nog geen drie stappen uit de vulkaankamer gezet voordat we merkten dat er een ijzeren bakje aan een parachute zijn weg naar beneden aan het vinden was. Het bakje landde precies voor de voeten van Flynn.
“Wat is dat?” vroeg ik.
“Een sponsorgift.” antwoordde May.
“Voor mij?” Flynn en ik stelde wel veel vragen.
“Nou, Flynn, aangezien hij recht voor je voeten landde zou je er van uit kunnen gaan van wel,” antwoordde May, deze keer erg droog, en wellicht geïrriteerder omdat zij twee vragen achter elkaar moest beantwoorden.
Flynn pakte het bakje op, en opende het. Het bevatte een fles water, waar Flynn gulzig een slok uit nam, maar zijn gezicht vertrok van de pijn. Slikken was blijkbaar nog steeds pijnlijk voor hem. Hij borg de fles op.
“Waar gaan we heen?” vroeg ik, stiekem hopend dat Flynn een antwoord zou hebben omdat ik bang was dat May boos zou worden van een derde vraag in drie minuten. Gelukkig had hij ook een antwoord.
“Goeie vraag. Ik wilde water gaan zoeken, maar dat hebben we nu wel even genoeg. Willen jullie trouwens ook?” Ik wilde ja zeggen, maar May was me voor.
“Moet jij niet zuinig zijn met je water?”
“Dan krijg je niet.” En daar ging mijn kans. Bedankt, May. Flynn ging verder met praten. “Goed, laten we gewoon lopen. Al wil ik deze vulkaanomgeving niet aan de rechterkant uit.” Hij wees naar een doorgang die weer mijn grote vrienden de grijze gangen in leidde. “Daar kwam ik vandaan. En ik kan er niet veel goeds over kwijt.”
“Wat was daar dan?” vroeg May. Het enthousiasme in haar stem voelde erg misplaatst. Want dat was het ook.
“Geen idee. Het waren mutilanten… Maar ze leken op mijn broer en mijn ex-vriendin…” Zijn stem stokte en hij was helemaal wit weggetrokken bij de gedachte aan de wezens die hij tegengekomen was. Het moest verschrikkelijk geweest zijn om je tweelingbroer en je vriendin te verliezen in de Hongerspelen. Het feit dat hij ze nog terug heeft gezien in zijn eigen Hongerspelen maakt het allemaal alleen maar ziekelijker.
“Dus?” vroeg May, alsof ze nooit gehoord had van normen of empathie.
“Dus?” In de ogen van Flynn zag ik verontwaardigheid. En ik hoorde het in zijn stem. En ik zag het in zijn lichaamshouding. Het was niet makkelijk te missen. “Dus… Ik hoef ze niet voor een derde keer te zien sterven. De mutilanten vielen me niet direct aan. Ze speelden een mentaal spel.” May besloot - wijselijk - haar mond te houden.
“Laten we dan de linkergang nemen,” stelde ik voor. En zo begonnen we aan onze tocht. Flynn was nog steeds een beetje bleek, dus wilde ik hem opvrolijken."Ik zou je hand willen pakken, maar ik heb deze prachtige oven - inclusief lasagne! - in mijn handen," lachte ik. Het was waar. Ik had mijn handen vol aan de oven waar ik alle lasagne die wij bezaten in had gestopt. Dat bleek nog best veel lasagne te zijn, en dat moest ik de hele reis nog vast gaan houden tot we een veilige plek gevonden hadden.
"Ik krijg steeds meer een hekel aan die lasagne." Ik lachte even. Hij sloeg zijn arm om me heen en zo liepen we verder.