Hoofdstuk 51 - Uitgang

Het was stil. May kon geen woorden vinden, of was te bang om te praten. Ze zag er echter niet bang uit. Gewoon verward. Alsof ze nog moest verwerken wat er zojuist gebeurd was. Ze hield haar hand bij haar wang, alsof ze wilde bevestigen dat Flynn die er niet afgemept had.
Ik werd nog steeds omhelsd door Flynn, maar hoe hij zich voelde kon ik niet peilen. Ik trok me los en keek hem vragend aan. Hij leek verdrietig, maar beantwoordde mijn vragende blik met vrolijkheid. Hij wilde dat ik mijn onzekerheden vergat. En dus probeerde ik dat. Natuurlijk, ik had gezoend met May. Maar het was haar initiatief, en ik wilde het niet. Flynn wist dat. Ik wist dat. Dus we gingen verder. Maar het was nog steeds stil, en om die eeuwige stilte te verbreken schraapte ik mijn keel en verzon ik een leuk onderwerp.
“Dus…” Ik rekte de “S” uit om mezelf nog wat tijd te geven, want geloof me, ik blufte. Zo hard. “Iemand heeft nog een wens! Toch?” Het bleef stil. “Jongens?”
May pakte de tablet op van de tafel.
"Heb je al iets bedacht, May?" May negeerde mijn vraag en begon te typen. “Nee? Geen gesprekken meer? Oké…” Ook dat laatste woord rekte ik erg uit. Moeilijk publiek.
Ze typte wat in, en even later kwam er uit een luikje in een muur een plateau met daarop een ketting. Er zaten twee roden edelstenen als kraaltjes aan.
“Wat is dat?” vroeg ik, terwijl ze er stil heen liep, het kettinkje oppakte en omdeed.
“Mijn ketting.” Een reactie! De wonderen waren de wereld nog niet uit. Al had ik liever een ander wonder gezien dan iemand die praatte. Een vliegende aap, ofzo. Of een weg uit de Arena. Eerlijk, als ik een vliegende aap had, kon ik die misschien gebruiken om uit de Arena te komen. Twee vliegen(de apen) in één klap.
“Nou, dan ben ik nu officieel de enige die een goede wens heeft gedaan. Lekker bezig, jongens. We hadden een theesetje moeten wensen, konden we een theepartijtje houden,” haalde Flynn me met een botte opmerking uit mijn gedachten.
“Ik was nog niet klaar met mijn verhaal,” snauwde May. De stemming was ondanks dat ik niet langer de enige was die praatte niet veel verbeterd.
“Ga vooral verder, dan.”
“Mijn ketting is speciaal laten maken door mijn ouders, vroeger. Het is een wapen.” Ze trok de twee kraaltjes uit elkaar en de ketting was niet langer een ketting maar een stuk wurgkoord. Het leek veel steviger dan eerst. Wat een gekke kraaltjes.
“Nou, oké dan. Dan is het wel nuttig. Prima.” Flynn hield klaarblijkelijk niet van verliezen. “Hoe komt het Capitool aan een ketting die door je ouders is gemaakt?”
“Mijn moeder is mijn mentor. Die nam hem mee.” Mijn ogen werden groot bij de gedachte dat Mays moeder mij en haar dochter waarschijnlijk heeft zien zoenen in de glazen lift. Ik had een tijdmachine moeten wensen in deze kamer. Of een straaljager die me mee zou nemen naar een plek die minstens vier uur van May en haar moeder verwijderd was. Geen lasagne.
Voor de zoveelste keer viel er een stilte. Flynn besloot dat hij nou wel eens klaar was met deze kleine grijze kamer. “Gaat die deur ook nog eens open, of dat weer niet?” Hij rammelde aan de deur en alsof het universum had lopen wachten op deze perfecte segue ging de deur open. In mijn hoofd schreeuwde ik dramatisch “vrijheid!”. Hardop durfde ik dat niet. Niet alleen omdat Flynn en May dat zouden meemaken maar de rest van Panem was er via alle geheime camera’s ook bij, en nee, bedankt. Ik wilde dat greintje waardigheid dat ik nog over had graag beschermen.
“Oh,” zeiden Flynn en May tegelijkertijd. Ze keken elkaar wantrouwend aan, alsof ze dachten dat de ander snode plannen had. Wat waarschijnlijk niet zo was. Het was niet alsof “oh” een erg origineel antwoord was.