O83// Silvia Carter

“Omdat het beter was,” was zijn antwoord, en Silvia besefte dat R waarschijnlijk ook niet had gewild dat zijn broertje hem op zijn dieptepunt zag.
“Het wordt niet zoals het vroeger was.” vervolgde R “Niet na alles wat er gebeurd is, Do. Het was al niet zoals vroeger nog voor ik- voor ik vertrok. Hoe kan het dan ooit nog zo worden?”
Silvia legde haar hand op die van R, een klein teken van steun.

"Misschien niet, maar we kunnen toch proberen terug met elkaar om te gaan?" Vroeg Do. "het zou leuk zijn een familie lid te hebben dat me steunt en me niet zegt dat ik ze teleurgesteld heb. Of heb ik je wel teleurgesteld?"

“Je vraagt waarom ik niks achter gelaten heb voor je. Laat me jou een vraag terug stellen.” Einars stem klonk zo breekbaar. Voor het eerst keek hij op naar zijn jongere broertje. Hij stelde zich kwetsbaar op, stelde zich bloot. Silvia was zo trots op hem.
“Zou je dan daadwerkelijk contact opgenomen hebben?”

Do keek R aan alsof dat de stomste vraag van de wereld was.
"Natuurlijk. Je bent m'n broer, en misschien had het me geholpen toen ik... Toen..." Even was het stil. "Toen alles naar de klote ging. "
Er zat meer achter dat statement dan er nu toegegeven werd, dat voelde Sylvia. Misschien dat Do er alleen met R nog wel over zou praten. Hij verraste haar echter door na een grote teug koffie terug te beginnen praten.

Ik had je steun goed kunnen gebruiken toen ik m'n studiekeuze moest maken." Verzuchtte Do."jij volgde je passie, en dat wilde ik ook doen. Vader wilde natuurlijk dat ik boekhouding of rechten ging doen, maar dat lag me echt gewoon niet. Het is niet waar mijn hart lag, want dat lag bij kinderen."

Hij was weer even stil, roerde in zijn koffie.

"Mam en pap waren niet bepaald blij met een zoon die verzorging en leerkracht opleiding wilde gaan doen. Ze vonden het een richting voor meisjes en beschuldigden me ervan dat ik gay was, wat overigens niet helemaal onterecht was." Een kleine glimlach verscheen op Do zijn gezicht.
"Je kunt je vast wel de blik op onze vader zijn gezicht inbeelden toen ik vertelde dat ik een stageplaats had gevonden en dat ik toch aan de opleiding zou beginnen."

Onbewust knikte Silvia , de verhalen die ze over de jongens hun ouders hadden gehoord waren niet echt de beste.
"Dus, broer. We zitten een beetje in hetzelfde Schuitje. Allebei verafschuwd, allebei niet wat onze ouders wilden dat we waren. Dus het zou verdomd fijn zijn als wij twee op zijn minst een front zouden kunnen vormen, als we ze kunnen laten zien dat ze ons niet klein krijgen. "

Do leunde achterover en keek R verwachtingsvol aan, benieuwd naar zijn antwoord op de bekentenis. Silvia glimlachte hem toe. Het was niet niks om toe te geven wat Do net had gedaan, dat hij homoseksueel of misschien biseksueel was, en hij reikte R zo mooi de hand. R zou toch niet anders kunnen dan dit aannemen? Zijn broer terug, zonder ruzie of discussie. Gewoon zij twee tegen de wereld.