Goede levens zijn slechte verhalen
ik wandelde gisteren met mijn zus door de bibliotheek voor de eerste keer sinds het begin van de pandemie en het was een gevoel van thuis-komen en er was een rust die er nog meer dan gewoonlijk in de lucht hing en ik liet mijn ogen fonkelen boven mijn mondmasker uit naar alle mensen die me glimlachjes schenkten (glimlachen in de bibliotheek is altijd een verkleinwoord want lezers zijn zachte mensen met harde gedachten)
mijn zus zei iets van dat ze niet hield van waargebeurde verhalen omdat die altijd deprimerend waren en ik antwoordde: "je gaat geen boeken schrijven als je de gelukkigste persoon op de aarde bent" en het deed me nadenken over waarom we alleen willen lezen over lijden
mijn lijden zit in het niet-gebeuren, het passief leven, het gebrek aan verhalen. je gaat ook geen boeken schrijven als je niet buiten de vier muren van je kamer komt.
mijn zus zei iets van dat ze niet hield van waargebeurde verhalen omdat die altijd deprimerend waren en ik antwoordde: "je gaat geen boeken schrijven als je de gelukkigste persoon op de aarde bent" en het deed me nadenken over waarom we alleen willen lezen over lijden
mijn lijden zit in het niet-gebeuren, het passief leven, het gebrek aan verhalen. je gaat ook geen boeken schrijven als je niet buiten de vier muren van je kamer komt.
Er zijn nog geen reacties.