Hoofdstuk 50 - Boos

"Oke," klonk het gemaakt luchtig. Flynn had echt moeite met rustig blijven. Dat kon je hem ook niet kwalijk nemen, omdat ik - zijn vriend - hem zojuist had verteld dat ik had gezoend met iemand. Niet vrijwillig, maar het was toch zoenen.
Inmiddels had Flynn zijn vuisten gebald en wilde ik een stukje verder van hem vandaan gaan om verwondingen te voorkomen maar ik had niet het gevoel dat Flynn daar blijer van zou worden.
"Ik-" Ik stopte mijn zin; ik had geen idee wat ik moest zeggen om hem gerust te stellen. Flynn keek me onderzoekend aan en vroeg zich vast af of ik de zin ooit af zou maken. Waarschijnlijk niet. Ik pakte zijn hand vast in de hoop dat dat genoeg was, maar van binnen ging ik kapot. Ik vocht tegen de tranen.
"Je gaat me toch wel zeggen dat je haar gelijk van je hebt afgeduwd, toch?" Nee.
"J-ja."
“Ik… Alex. Je weet hoe slecht dit is, toch?”
“Ja.”
“En het was haar schuld?”
“Ja.” Ik zag dat May niet blij was met mijn antwoorden. Maar terecht. Het was dom geweest en we hadden het nooit moeten doen. Zij had het nooit moeten doen.
Het was eventjes stil. Flynn had nog steeds gebalde vuisten, maar tegen mij deed hij normaal. Het was eng hoe kalm hij leek.
“Nooit meer doen? Oké?”
“Oké.” Het gevecht tegen de tranen had ik inmiddels verloren. Ze stroomden over mijn wangen. Alles wat ik wilde doen was Flynn knuffelen, maar ik durfde het gewoon niet. Veel tijd had ik er ook niet voor, want hij draaide zich om naar May.
“Flynn, nee,” zei ik. Ik kon bedenken wat hij ging doen en ik kon ook bedenken dat dat een verschrikkelijk idee zou zijn met een nog verschrikkelijkere uitkomst.
“Mond dicht,” kapte hij me af. Hij stapte nu op May af, die zich gelijk defensief opstelde. Maar ze was maar vijftien, en de achttienjarige jongen die nu als een roofdier zijn prooi benaderde was minstens een kop groter.
Ik durfde niet te kijken, maar ik moest wel. Ik kon me gewoon niet afwenden, al had ik dat gewild.
Voor ik het wist had Flynns vuist de linkerwang van May geraakt. Ze greep er verrast naar, alsof ze niet had verwacht dat hij dit ging doen. Maar ze bleef stil staan. Ze vocht niet terug. Zelfs zij wist dat dat een heel dom idee was, en al helemaal in de Hongerspelen terwijl we ook nog eens opgesloten zaten in dit kleine ronde rotkamertje.
“Alsjeblieft, stop.” Ik zette voorzichtig een stapje richting Flynn. Iets in mij zei dat hij mij niet aan zou vallen. Toch was ik op mijn hoede. Ik was bang.
Flynn negeerde me; hij leek enkel aandacht te hebben voor May. “Trut. Als je nog één keer aan hem komt… Je wil niet eens weten wat ik dan van plan ben.” Hij spuugde naar haar voeten.
Inmiddels stond ik achter Flynn. Ik sloot mijn armen om hem heen, en stapte langzaam naar achter, waardoor ik hem voorzichtig van May vandaan trok. Zij stond nog steeds hoe ze stond net na de stoot. Ze had geen spier vertrokken. Flynn was het er eerst niet mee eens dat ik hem van zijn slachtoffer weghaalde, maar hij liep toch mee.
“Sorry, Flynn,” zei ik, toen hij zich naar mij omdraaide. Hij trok me in een knuffel, maar hij klonk toch verdrietig.
“Het is oké, jij hebt niks gedaan.” Ik keek naar de grond. Ik had niks gedaan. Toch?