O81// Silvia Carter

De zaterdag was er sneller dan verwacht en R kwam Silvia ophalen voor de afspraak met Doris. Silvia had een mooie jurk aangetrokken en Janie had haar willen helpen met haar haren. Natuurlijk had Silvia ze opnieuw moeten doen maar het ging om het gebaar .

R arriveerde mooi op tijd, maar zodra Silvia instapte merkte ze al meteen dat het fout zat. Hij was gespannen en nerveus, als ze op zijn gespannen lijf mocht af gaan. Zijn mond was een dunne streep en zijn knokkels wit van de spanning.

De rit was muisstil op de radio na. Silvia voelde de spanning in de lucht. Toen kwam het cafeetje in zicht en R parkeerde. Hij nam nog een momentje voor zichzelf voor hij uitstapte.

“Hier gaan we dan,” mompelde hij, voor hij de deur van het cafeetje open duwde. Het rook heerlijk binnen en het belletje tinkelde vrolijk om hun komst aan te kondigen.

Het duurde een tel of twee voor Doris hem en Silvia ook zag. Langzaam stond de jongen op. Voor heel even keken de twee jongens slechts naar elkaar. Niemand bewoog. Toen kwam Doris in beweging, en in twee passen was hij bij R. Hij sloeg zijn armen om zijn broer heen, een gebaar dat door R beantwoord werd.

Silvia was trots om hen zo te zien, twee broers verenigd. Iets waar zij aan geholpen had. Het was nu misschien nog wat ongemakkelijk, maar ze zouden praten. Een knuffel was een goed begin om hun band terug aan te halen.

“Ik, ehm, heb Silvia meegenomen,” zei R ietwat overbodig. Do knikte.
"Ik zie het." Hij leek er geen probleem van te maken. Hij gebaarde naar de tafel, een uitnodiging om te komen zitten.

Ze gingen zitten en een barista kwam hun bestelling opnemen. Silvia bestelde appelsiensap en een stuk taart. Do en Einar bestelden nog een koffie. Het maakte Silvia aan het glimlachen, de broers leken meer op elkaar dan ze dachten.

De twee broers bleven echter stil, het gesprek bleef uit. Niemand leek te weten hoe te beginnen.
"Dus." Zei Silvia, om de stilte te verbreken. "Jullie zullen waarschijnlijk een hoop hebben om over te praten, dus ik zal er niet te veel tussen komen. Het gesprek moet wel op gang komen , ik denk dat ik daarvoor hier ben."

Ze glimlachte bemoedigend naar de twee.
"Do, daarom vertel je R niet even waarom je hem hier hebt uitgenodigd?" Stelde ze voor. Do keek even naar R en toen naar zijn handen.
"Ik wil het gewoon begrijpen..." Zei Do zacht. "Begrijpen waarom hij al die jaren geen contact zocht. Waarom hij verdween zonder een spoor na te laten."

En dat was meteen de vinger op de zere plek, nietwaar? Want was dat niet waar R zich zo schuldig over voelde?
"Ik wil gewoon mijn broer terug, zoals het vroeger was. Ik wil kijken of dat nog kan." Zei Do zacht.

Hij leek zo breekbaar, zoals hij zijn handen rond zijn koffiemok gevouwen had.
"Ik heb je gemist R. Je had toch iets voor me achter kunnen laten om je te contacteren?" Het klonk een beetje verdrietig, maar dit was iets tussen R en Do.