O8O || Einar Harding

Hoewel de prullenbak een grote deuk gekregen had, koelde het R niet af. Hij bleef rusteloos en kwaad, en de prullenbak had nog wat trappen gekregen als hij niet Silvia’s hand op zijn arm gevoeld had. “R... Ze weten het niet.”

En haar aanraking zou hem niet zo moeten kalmeren, maar ondanks dat de agressie bleef sluimeren, zakte het wel af. De neiging om de prullenbak een trap te verkopen bleef, maar hij handelde er niet langer naar.

“Het maakt niet goed dat ze zulke gemene dingen zeiden, maar ze weten niet van mijn diabetes.” Hij wilde dat hij de groep zo makkelijk kon vergeven – al was het maar voor een deel van wat ze deden. Maar hij had de blik in hun ogen gezien terwijl ze zonder blikken of blozen hem ervan beschuldigden Silvia gedrogeerd te hebben. Ze wilden hem zien vallen, zelfs als hij hun Romeo moest zijn.

De aankomst van Damian maakte zijn humeur niet beter, en het venijn waarmee Damian naar R keek werd in gelijke mate beantwoord. Hoewel hij rondom Silvia zich altijd gedragen had om haar geen pijn te doen, wilde R geen rekening houden met Damian.

De twee jongens negeerden elkaar compleet terwijl Silvia een drankje dronk, en toen ze naar binnen liepen en Silvia Rs arm aannam, maar niet die van Damian, kon R een klein gevoel van overwinning niet voorkomen. Hij wilde haar nog steeds de roddels laten ontkennen, en er zou niks tussen ze bestaan, maar voor heel even koos ze hem in plaats van Prince Charming.

Binnen foeterde Silvia de groep flink uit voor hun woorden. R stond iets verder en zag hoe ongemakkelijk de groep werd. Hun leuke grap was spontaan niet leuk meer, dankzij Silvia. Het was goed van haar en aan de gezichten van de rest te zien, zouden ze dat niet snel meer durven zeggen. Toch was R blij dat de repetitie over was. De onrust bij hem bleef bestaan, en hij wist niet of hij zich nu nog had kunnen concentreren.

Ook ditmaal stond Damian buiten de kleedkamer toen R klaar was met omkleden. “Harding-”begon Damian, om wat dan ook te zeggen.

“Blijf uit mijn buurt of ik breek je andere been ook,” snauwde R hem toe zonder zijn pas te vertragen. Op dit moment voelde hij zich er zelfs toe in staat, en aan het gezicht van Damian te oordelen straalde hij dat ook uit. Hij wilde hier gewoon weg.

In zijn auto bleef hij even zitten, zijn voorhoofd rustend tegen zijn stuur. Adem in, adem uit. Hij moest kalm worden voor hij naar zijn werk zou gaan. Het lukte niet helemaal, en hij zat dan ook nog op de parkeerplaats toen zijn telefoon trilde. Het was Silvia.

‘Niks te danken. Het kostuum is prachtig geworden, maar dat wist ze denk ik al.’ Toen zag hij de suikerwafel in zijn tas liggen. Hij glimlachte.

--

De zaterdag naderde steeds meer en R was nerveus. Hij had met Doris afgesproken, maar toenR Silvia ophaalde, wist hij niet of dat wel zo’n goed plan was. De rit ernaartoe verliep dan ook in stilte. Hoewel de radio aanstond, zei R geen woord, en op het moment dat hij de auto geparkeerd had, moest hij zichzelf echt dwingen om ook de auto uit te komen. Er kon zoveel mis gaan, zelfs al stond Silvia aan zijn zijde.

“Hier gaan we dan,” mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen Silvia voor hij de deur van het cafeetje open duwde. De geur van koffie en verse taart kwam hem tegemoet. Hoewel het belletje boven de deur vrolijk tingelde, voelde het veel te optimistisch.

Drie stappen, zo ver kwam R het cafeetje in. Toen zag hij Doris aan een van de tafeltjes zitten, nog zo hetzelfde als vroeger, zo hetzelfde als hun laatste plotselinge ontmoeting, maar zo anders. Het duurde een tel of twee voor Doris hem en Silvia ook zag. Langzaam stond de jongen op. Voor heel even keken de twee jongens slechts naar elkaar. Niemand bewoog.

Dit was een fout. Dit was een fout. Hij had nooit moeten komen. Het was niet magisch goed tussen ze. Er speelde zoveel, te veel. Fout, fout, fout.

Toen kwam Doris in beweging, en in twee passen was hij bij R. Hij sloeg zijnn armen om zijn broer heen, een gebaar dat door R beantwoord werd. “Ik wist niet of je zou komen,” werd er in zijn oor gefluisterd.

R slikte. “Ik ook niet.” En het was de waarheid. Tot het moment dat hij daadwerkelijk over de drempel stapte, had hij niet geweten of hij dit echt zou kunnen.

Uiteindelijk lieten de broers elkaar los. “Ik, ehm, heb Silvia meegenomen,” zei R ietwat overbodig.