Hoofdstuk 49 - Ik Begin Me Af Te Vragen Waarom Ze Zo Lang In Die Ruimte Vast Zitten

“Juist.” Flynn kuchte, en gaf de tablet aan May. Ik pakte zijn hand, en kneep er zachtjes in. Gelukkig kreeg ik daarvoor een glimlach terug. “Wat wenst mevrouw?” vroeg mijn vriend.
“Geen idee, de dingen die ik nu het liefst wil passen niet in een doosje.”
“Wat houden die dingen in dan?” vroeg ik. Ik was trots op mezelf; ik begon beter te worden in gesprekken volhouden.
“Vrijheid, leven… Dat, ongeveer.”
“Ik wil een airco. Het wordt hier écht de hele tijd warmer.” Ik nam alles terug. Ik werd slechter in gesprekken voeren.
May lachte me uit en Flynn kneep in mijn hand om te zeggen “Alex, jongen, soms kan je beter niks zeggen.” Maar dat advies volgde ik niet op.
“Nee, serieus. Het is hier toch hartstikke warm?” May en Flynn knikten instemmend. Ik bedacht me dat, als Flynn maar een half shirt droeg, dat ik ook mijn shirt wel uit kon doen. Het ijs was toch al gebroken. God, was er maar ijs.
Goed, ik deed dus mijn shirt uit, en toen dat zwarte ding eindelijk over mijn hoofd getrokken was merkte ik twee paar ogen dat naar mijn bovenlichaam tuurden. Daar schrok ik van, zoals elk normaal persoon zou doen, en bedekte het daarom met mijn armen.
"Stop eens met staren, jullie,” verdedigde ik mijn nu ontblote bovenlichaam. “Het is niet alsof dit de eerste keer is.”
“Dus? Ik klaag niet hoor,” grinnikte Flynn. Ik sloeg hem met het zwarte shirt, dat nu een soort minder coole zweep leek. “Oké, oké. Maar ik ga niet stoppen met kijken.”
May wendde haar blik tot Flynn, en bedacht daarbij een ander onderwerp. “Ik wilde nog sorry zeggen voor je teamgenoot.” Haar toon was niet oprecht. Ze wilde hem uitlokken. Hadden we eindelijk een goede sfeer, moest het weer verpest worden.
“Hm?” Flynn keek haar vragend aan, maar hij liet haar niet met haar spelen.
“Ik had haar vermoord, toen ze Alex aanviel. Vond het alleen wel zielig dat jij nu zonder teamgenoot zit.”
“Oh, bedankt. Had toch liever geen teamgenote gehad, en als het Alex redde, is het oké.”
“Oké, wilde het gewoon zeggen.”
Het was even stil, en er hing een rare stemming. Daar moest ik wat aan doen. “Dus, Flynn. Wat heb je gedaan in de tijd voor deze kamer?”
“Vooral naar jou gezocht, eigenlijk.” Wat schattig! Dat durfde ik niet te zeggen, want die kreeg ik sowieso terug, maar het was wel schattig. “En jullie?”
“Er was een Minotaurus, maar die hebben we gelukkig overleefd… Toen heb ik lasagne gemaakt,” vertelde ik hem.
“Gozer, heb je nou daadwerkelijk lasagne gemaakt en er vervolgens nog voor gewenst?”
“Misschien.”
“En hoe maak je hier überhaupt lasagne?”
Mijn blik ging naar de roze oven, die Flynn wonderbaarlijk genoeg nog niet opgemerkt had. Hij stond naast mijn zwarte rugzak tegen de muur. Flynn volgde mijn blik.
“Alex, is dat een oven?”
“Misschien.” Flynn lachte.
“Het kan ook niet gekker worden met jou. Maar we hebben in ieder geval eten. Zo kunnen we het ook bekijken.” Ik kreeg een kus op mijn voorbeeld en was daardoor breed aan het grijnzen.
“Die van gisteren was alleen niet optimaal,” zei May.
“Hoezo niet? Ondankbaar. Dan krijg je geen lasagne meer hoor,” zei ik verontwaardigd tegen haar. Niet eerlijk. En ik had nog zo mijn best gedaan.
“Het was prima! Alleen wel aangebrand.”
"Jij leidde me af die middag. Dat was niet mijn fout." Zij zoende míj, maar ik stopte haar niet, en dat was eigenlijk het grootste probleem. Wat was er mis met me? Nee, serieus. Wat wás er mis met me?
"Jij begon," voegde May toe. Als zij me niet gezoend had hoefde ik niet eens te ‘beginnen’ over dat onderwerp wat me afleidde.
“Met wat? Jij besloot me-” te bespringen, wilde ik zeggen. Maar er was een Flynn. Een Flynn waarmee ik geen ruzie meer wilde. Een Flynn van wie ik hield. Een Flynn die me zou verafschuwen als hij het wist. Een Flynn die besloot te vragen waar dit over ging.
“Zij besloot je wát?” Het was stil. “Alex?” De goede sfeer waar ik zoveel moeite voor had gedaan, verdween als sneeuw voor de zon.
Het liefst zou ik op mijn horloge kunnen kijken, en kunnen zeggen dat ik veel te laat was voor een afspraak terwijl ik de deur uit rende. Er was alleen een klein probleempje met dat plan; ik had geen horloge. En de deur ging niet open, maar dat was niet zo heel belangrijk. En ik had geen afspraak. Wellicht was het tijd voor een nieuw plan.
“Nee… Nee niks. Ze deed niks.”
“Dit maakt het niet beter, Alex. Vertel gewoon wat er is gebeurd.”
"Als je niet boos wordt." Dat was mijn enige voorwaarde. Ik had geen zin in nóg een bloedneus en een gebroken pols. Zeker niet in de arena.
"Hoe kan ik dat nu beloven?" Goed punt.
"Niet… Sorry. Ik… Snap je? Want… Toen besloot May me te zoenen." Ik zag dat Flynn zich in probeerde te houden. "Sorry," zei ik dan ook snel.