Hoofdstuk 47 - Het Luikje

"Wat is dat?" vroeg Flynn, terwijl hij wees naar de tablet die May in haar handen had.
“Een tablet. Er staat enkel een vraag en een knopje jouw antwoord.”
Ik bood Flynn wat aardbeien aan, en aangezien May er zo zielig achter stond, mocht zij er ook een aantal. We schenen allemaal honger te hebben, want de aardbeienstapel werd steeds kleiner.
Met volle mond gaf ik mijn mening over de tablet. “Het is vast iets voor de kijkers, of iets dergelijks. “Achter de schermen met de tributen”, ofzo.”
“Ik denk het niet,” zei May, waarmee ze mijn theorie neerhaalde. Pff. Ik vond het nog een redelijke theorie.
“Tuurlijk, Alex.” Flynn zei het steunend, maar ik hoorde toch een greintje sarcasme. Daar had ik echter geen tijd voor, want ik was aan het rouwen over de aardbeien. Ik had net de laatste aardbei in mijn mond gepropt. Rust in vrede, aardbeien.
“Wat is de vraag, dan?” vroeg ik, om toch nog iets toe te voegen aan het gesprek dat geclassificeerd kon worden als nuttig.
“Wat zou je nu het liefst willen hebben?” las May voor.
“Dat jij sterft,” mompelde Flynn. Ik gaf hem een stoot tegen zijn arm en gelijk een kus omdat ik me schuldig voelde.
“Ik vertrouw het niet.” May negeerde officieel de opmerking van Flynn, tot mijn opluchting.
“Van mij mag je jezelf best opofferen. Wees ons proefkonijn.” Flynns voorstel werd sarcastisch weggelachen door May.
“Leuk hoor.”
Ik besloot het gekibbel te stoppen door mezelf aan te bieden. “Ik ga wel eerst. Het kan toch niet veel meer zijn dan een soort interview?”
“Weet je het echt zeker?” vroeg Flynn bezorgd. Hij was leuk als hij bezorgd was.
“Nope! Maar iemand moet het doen. Anders komen we nergens.” Ik stond eindelijk op en liep naar May om de tablet van haar over te nemen, maar ze weigerde hem af te staan.
"Alex dit is de arena. Bijna alles om ons heen is gemaakt om ons op een leuke manier te doden. Dit soort dingen kan je niet vertrouwen."
"Ik haat het om dit te moeten zeggen, maar May heeft gelijk." Flynn ging al vooruit.
"En dan wat? Dan ga ik misschien dood. Alsof we dat niet verwachtten. Ik zou de arena nooit overleven," schoot eruit voordat ik er erg in had. Het was een gedachte die ik al lang aan het onderdrukken was.
"Waag het niet om jezelf dat wijs te maken," zei May woedend, terwijl ze de tablet op de tafel gooide.
"Hé, dat wilde ik zeggen." Wat mooi dat ze een band vormden omdat ik hier boos op mezelf was. Er was geen enkel beter moment geweest.
“We weten het allemaal al. Kom op, jongens. Waarom liegen als we er ook gewoon eerlijk en neutraal over konden doen.” Al kon je me niet erg neutraal noemen; mijn stem en mijn handen trilden.
“Omdat het gewoon niet waar is, Alex. Ik ga je hier levend uit krijgen, al is het het laatste wat ik zou doen.” Flynn was een romanticus, maar blijkbaar dus niet erg realistisch.
“Flynn, we weten beiden dat ik het voor elkaar zou krijgen om over een steen te struikelen en een ravijn in te vallen. Zelfs als er geen ravijn was, dan zou ik een manier vinden om een ravijn te maken, en er vervolgens in te vallen.” May lachte, maar stopte daar al snel mee toen Flynn haar een boze blik gaf. Ze mompelde iets wat leek op “Oké, oké, niet grappig. Sorry.”
“Ik bind je gewoon aan me vast,” stelde Flynn.
“Schat,” ik werd rood omdat ik Flynn schat noemde en ik me daar niet mentaal op voorbereid was. Ik kuchte snel en vervolgde mijn zin. “Dan vallen we samen dat ravijn in. Ook niet de beste uitkomst.”
“Liever dat dan dat ik jou moet verliezen.” Van binnen smolt ik. Van buiten ook. Het was vrij warm in de ruimte. Hoe lief ik Flynn ook vond, ik mocht van mezelf niet meer opgeven.
“Wel, het gaat gebeuren. Bereid je er maar op voor,” zei ik, en in mijn toon liet ik doorklinken dat dat het einde van de discussie was.
Ik zag aan Flynn dat hij zijn mond open wilde trekken om op me te reageren maar één blik van mij bracht hem op andere gedachten. Ik voelde me sterk. Ik was het niet, maar ik voelde me sterk.
May probeerde ondertussen de deur weer te openen maar het was tevergeefs. Hij zat nog steeds zo vast als… nou ja, een heel erg vaste deur. Flynn, die ondertussen ook op was gestaan en naar de tafel was gelopen, pakte de tablet. Hé! Ik had niet eens door dat May hem alweer neer had gelegd en dat ik hem dus makkelijk had kunnen pakken. Die verdomde discussies met je vriend ook..
"Wat doe je?" vroeg ik, maar ik wist het antwoord eigenlijk al.
"Ik ga dit ding uitproberen." Dat ging hij mooi niet. Nooit van mijn leven. Niet voordat we zeker wisten dat het veilig was.
"Oké, maar wees voorzichtig. Ik vertrouw het nog steeds niet helemaal," zei May rustig. Ik was echter in tegenstelling tot May (zoals veel vaker) niet rustig. Ik rukte de tablet uit zijn handen.
"Nee. Flynn, niet doen. Klaar. Ik ben een beter proefkonijn. Jij hebt hier nog een kans, straks," riep ik naar Flynn. Ik probeerde nog een beetje kalm te blijven, maar mijn angst was te groot, dus klonk ik alles behalve kalm.
"Jij ook!" riep May, en heel even wendde ik me tot haar, iets beheerster dan eerst.
"Kijk naar me. Dan weet je dat je geen gelijk hebt." Ik wendde me weer tot Flynn en ik wilde iets zeggen maar hij was me voor.
"Hou op met jezelf zwart te maken en geef dat ding terug." Ik maakte mezelf wel heel zwart, was het niet? Nou en. Ik verdiende het ook een keer om gekleineerd te worden. May en Flynn mochten me dan misschien wel complimenten en dergelijken geven, maar iedereen kon toch zien dat ik geen kans had. En dat mocht gezegd worden.
"Nee," zei ik heel kinderachtig.
"Geef terug Alex." Ik zag aan hem dat hij niet boos wilde worden, maar zo te zien had hij er wel moeite mee.
"Nee!" Ik zei het harder dan eerst. Ik verwachtte niet van mezelf dat ik dat kon. Dat ik mezelf in gevaar bracht om anderen erbuiten te houden en dat ik dan voor mezelf op kon komen. Dat ik nog harder kon praten dan ik tijdens deze spanning al had gedaan. Dat ik überhaupt hard kon praten.
"Doe niet zo irritant en geef dat ding terug. Ik test hem wel uit." Hij wilde de tablet uit mijn handen pakken, en in zijn ogen zag ik dat hij het ook met geweld zou doen als het hem niet op de normale manier zou lukken. Dat dacht ik, ten minste. Ik was niet de beste in ogen aflezen. Ooit was Miles verdrietig, maar in zijn ogen dacht ik te zien dat hij trek had in uien. Toen ik thuis kwam met uien begon hij me uit te lachen omdat het zo stom was. Maar hij was niet langer verdrietig, dus probleem opgelost.
Waar was ik? Focus.
Flynn wilde de tablet uit mijn handen grissen, en ik mocht dat niet laten gebeuren. Daar was ik. Ik moest snel handelen. Wat was de vraag ook alweer? Wat zou je nu willen eten? Nee, dat was het niet. Waarom werkten mijn hersens nooit onder druk? Dat leek me de vraag ook niet. Wat zou je het liefst willen hebben op dit moment? Vast wel, en anders leek het er vast op. Ik haalde diep adem. Het was vast iets voor de kijkers. Niets gevaarlijks. Goed, wat wilden de kijkers dat ik wilde? Wat zou sponsors opleveren? Flynn leek gevaarlijk boos te worden naast me dus ik moest snel iets intypen, anders zou hij de tablet overgenomen hebben.
Wat willen de kijkers van me?
Mijn hersenen werkten niet goed onder druk, dat wisten we allemaal. Zelfs mijn hersenen, en die wisten niet veel, aangezien ze onder druk waren. Ik vulde het eerste wat ik kon bedenken in. Het eerste wat ik kon bedenken was lasagne. Ik vulde lasagne in.
"Wat heb je gedaan?" Een Minotaurus bevochten en iemand doodgeslagen met een roze oven. Leuk dat je het vroeg, en hoe was jouw dag, Flynn?
Hoewel ik hem dat niet in zijn gezicht gezegd had, verontschuldigde ik me in mijn hoofd. May trok haar dolk-zwaarden (ik wist nog steeds niet precies wat het waren) en keek behoedzaam om zich heen. Ik besloot met een goed antwoord te komen voor Flynn.
"Ik weet het niet. Er schijnt nog niks gevaarlijks te gebeuren."
Het was stil. Toen opende er een luikje. Uit dat luikje kwam mijn grootste droom en mijn grootste nachtmerrie tegelijkertijd: een lasagne.
Wie de fuck wenst er nou om een lasagne?