Hoofdstuk 44 - De Vulkaan

Toen ik zei dat ik klaar was met de oneindige gangen, dan meende ik dat. De Spelmakers weigerden echter te luisteren, want ik wist zeker dat May en ik nog minstens een uur door het doolhof hebben moeten lopen tot we eindelijk ergens kwamen met een andere kleur dan grijs. Ik had het gevoel dat mijn zicht permanent was aangetast, en vroeg me af of ik ooit nog normaal kleur kon zien. De kamer waarin we terecht kwamen was gigantisch, en alles behalve grijs, dus het deed pijn aan mijn ogen. Het leek een eigen wereldje. Er was een gigantische vulkaan, waar een deurtje in zat. In de rest van de ruimte was veel bruin steen en oranje lava. Het was er dan ook vrij warm.
“Zie je die deur? Ik wil naar binnen!” schreeuwde May vrolijk. De rollen tussen ons waren omgedraaid. Ik was nu chagrijnig van al dat lopen, en May was vrolijk omdat… lavakamer? Ik wist het niet.
“Oké, korte aardrijkskundeles. Vulkanen? Niet goed. Spelmakers? Ook niet goed. Vulkaan die gemaakt is door de Spelmakers? Een zekere en zeer pijnlijke dood.”
“Maar Alex… Een geheime kamer! Dat is toch gaaf? En we kunnen altijd nog wegrennen. Laten we gewoon even kijken… Alsjeblieft?” Ze zette puppyoogjes op, en hoewel ik nog nooit in mijn leven slechtere puppyoogjes had gezien, gaf ik haar toch maar haar zin. Ze was te koppig om mee te discussiëren.
“Oké dan.” We liepen naar de vulkaan, en naar het deurtje dat veel hoger was dan ik had verwacht. We moesten eerst nog de halve vulkaan beklimmen. Maar May gaf niet op, wat betekende dat ik dat ook niet mocht. Ik vervloekte de Spelmakers dat ze mij met haar opgezadeld hadden. Of haar met mij. Whatever.
May opende de deur zonder enige moeite, terwijl ik nog hijgend op handen en voeten de laatste meters omhoog kroop. Bergbeklimmen kon ik nu ook toevoegen aan de lijst van dingen die ik niet kon. Mijn teamgenoot moest een beetje bukken om naar binnen te komen, en ik volgde haar voorbeeld. We kwamen terecht in een cilindervormige kamer. Hij was vanbinnen grijs - nee! Wat een rotkleur - en er stond een bruin tafeltje op ongeveer heuphoogte. Daarop lag iets wat leek op een tablet.
“Knus! Hier kunnen we vast wel een tijdje veilig blijven voor de andere tributen,” stelde May vrolijk voor. Ik wist het nog niet helemaal zeker, en wilde naar de tablet lopen, tot ik werd afgeleid door een geluid bij de deur. Ik draaide me om en zag tot mijn grote verbazing Flynn naar binnen kruipen. May en ik konden nog bukken, maar dat was voor Flynn helaas geen optie. Hij ging overeind staan en we keken elkaar aan. Toen we ons allebei hadden gerealiseerd dat we nu officieel herenigd waren, rende ik op hem af. Dat kon nauwelijks, want de cilindervormige kamer was niet erg groot. Toch was het net genoeg om me een aanloopje te geven om in de armen van mijn vriend te springen. Ik had hem zo gemist. Zijn geur, zijn lichaam en ook zijn lach. Hij fluisterde vol ongeloof mijn naam, en alleen het horen van zijn stem gaf me vlinders in mijn buik.
“Ik heb je zo gemist,” zei hij zachtjes.
“Ik jou ook.”
Zo stonden we voor wat tegelijkertijd als een eeuwigheid en als te kort voelde. Al kon je wat ik deed niet echt staan noemen. Ik was meer een luiaard als Flynn een boom was.
“Hey, Flynn. Ook hallo.” Oh nee. Hoezo was ik May vergeten. Paniek! May, Flynn en ik in één ruimte? Dat was een nachtmerrie.