Hoofdstuk 43 - Wakker worden

Het enige wat me bezighield was de MP3-speler, terwijl ik voor mijn gevoel uren naar de muur voor me staarde. Langzaam werd het licht. Er waren geen lampen in de gangen, dus hoe de Spelmakers dat voor elkaar kreeg, wist ik niet.
“May. May?” Ze bleef slapen. Herkenbaar. Ik kreeg spontaan medelijden met iedereen die mij ooit had moeten wekken. “May!” Dat ik voorzichtig aan haar schouder schudde leek haar eindelijk wakker te maken.
“Het is ochtend!” Ik probeerde haar met een beetje enthousiasme te wekken, omdat mensen dat bij mij nooit deden. Maar het werd niet volledig gewaardeerd.
“Jemig, jij bent met het goede been uit bed gestapt,” klonk het chagrijnig uit het hoopje mens dat je normaal May zou noemen. Ze was dus geen ochtendmens.
“Fout! Ik heb niet geslapen!” reageer ik opgewekt.
“Gaat het goed?”
“Nee!” zei ik vrolijk. Want wat moest ik anders? We konden niet de hele dag omstebeurt gaan slapen. “Maar we moeten door. Ik heb genoeg gezien van deze gangen.” En vooral van die muur voor me. Als ik die moest natekenen, dan was dat me gelukt. Tot aan de kleine krasjes en gaatjes die in het steen te vinden waren. En dat alles terwijl ik heel slecht kon tekenen. Zelfs een stokfiguurtje was teveel gevraagd.
“Daar heb je wel gelijk.” Ze ging overeind zitten en rekte zich uit. Ook begon ze de oude deken waar ze onder had gelegen op te vouwen. “Heb je alles nog?”
"Water, lege fles, roze oven, MP3-speler, messenset, half aangebrande lasagne en deken. Check!" Ze lachte even door de rare opsomming van spullen, en terecht; het waren niet de beste spullen voor in een dodelijk spel. Ik grijnsde.
"Wel, laten we gaan dan." Ze stond op, rekte zich nog één keer uit en toen begon ze te lopen, onze doodlopende gang uit. Ik stond op, en probeerde de afstand naar haar in te halen terwijl ik de oude deken in mijn rugzak probeerde te proppen.