Hoofdstuk 42 - Muziek

Ik dacht na over thuis. Over Miles. Over de Spelen. Maar vooral over Flynn. Waar hij zou zijn en wat hij aan het doen was. Ik had geen kanonnen gehoord sinds het volkslied die avond, wat betekende dat er geen nieuwe doden waren. Alle doden tot nu toe waren bekend bij ons. Hij leefde nog. Misschien zou hij aan het slapen zijn. Misschien was hij op zoek naar me. Of misschien wilde hij me niet eens meer zien. May was bij me, dus misschien bleef hij daarom weg.
Mijn gedachten zweefden naar mijn ouders. Ik stelde me voor hoe ze samen blij op de bank zaten thuis. Die gedachte maakte me vrolijk en verdrietig tegelijkertijd. Ik wilde dat ze snel over mijn dood heen zouden komen, maar ik wilde ook niet vergeten worden. Het feit dat ik in de Spelen zat, moest mijn ouders niet emotioneel verwoesten, maar het moest ze ook niet koud laten. Ik veegde snel een traan uit mijn ogen. Dat waren stomme gedachten.
Ik dacht aan Miles, en het gevoel van gemis kwam nog harder aan omdat het laat was. Wat miste ik die jongen. Ik hoopte met heel mijn hart dat hij thuis vrienden aan het maken was. Als ik er niet was om hem te steunen met mijn dood, wie dan wel? Maar ook dat was een stomme gedachte, dus ik verzon snel een nieuw onderwerp.
Ik zag Florian voor me, ergens anders in deze Arena, rustig aan het slapen, zoals een normaal mens.
Ik zag Aderyn voor me, en ze verloor een gevecht. Dat was wel weer een fijne gedachte.
Ook dacht ik over May, en waar ze over droomde. Als ze überhaupt droomde. Zou het over mij gaan? Ze noemde me wel vaak in haar dagboek. Maar ik mocht er gewoon niet van uitgaan dat ze over me droomde. Ik moest die meid uit mijn gedachten zetten. Een gedachtenverbod. Met van die gele linten, en een hele grote, dikke bodyguard met een coole zonnebril, die iedereen doorliet, maar May niet. Het was genoeg geweest. Mijn obsessie met May moest stoppen. Ik zuchtte toen ik merkte dat ik weer naar haar aan het staren was.
Ik had genoeg gedacht die avond, en de verveling sloeg weer toe, dus pakte ik de MP3-speler. Ik stopte de oortjes die eraan vast zaten - nadat ik er vijf minuten mee had geworsteld - in mijn oren en klikte aan dat het ding moest gaan spelen. Volgens de MP3-speler was het eerste nummer gemaakt door eenentwintig piloten. Vreemd. Toen het liedje begon bleek het echter maar één persoon te zijn en ergens diep van binnen was ik een beetje teleurgesteld. Ik had best wel graag eenentwintig piloten horen zingen.
Na die teleurstelling kwamen de klassiekers, zoals “Another One Bites The Dust”, “Stairway to Heaven” en “Thriller”. Het Capitool vond zichzelf hier weer te grappig mee. Toch kon ik mezelf er niet van weerhouden om te dansen op de YMCA. Dat nummer had niks te maken met de dood, maar was wel gewoon leuk.